The Hunter ***

The Hunter

Een post op Still Stile herinnerde me aan The Hunter, waarin Willem Dafoe wordt ingehuurd als trapper door een biotechbedrijf om jacht te maken op de laatste Tasmaanse tijger, ook wel bekend als de buidelwolf. Volgens de officiële lezing is de Tasmaanse tijger sinds 1936 uitgestorven. Er zijn echter daarna nog wel eens waarnemingen geweest, een gegeven dat de film gebruikt als aanleiding. De kronkel dat de buidelwolf een speciaal soort gif bezit, waar dat biotechbedrijf zo verbeten in is geïnteresseerd, is minder geloofwaardig. Ik heb sowieso het vermoeden dat het boek beter is. Maar het zij debuterend regisseur Daniel Nettheim vergeven, want de opnames in Tasmanië zijn adembenemend en Dafoe doet goed zijn werk. Waxed cotton, merinowol, backpacks, Buck knifes, je krijgt geheid zin om te gaan trekken.

Ook gezien:
De Heineken Ontvoering ***
Sherlock Holmes: A Game of Shadows **
New Kids Nitro ***
Intouchables ****
Rampart **
Man on a Ledge **

The Avengers ****

The Avengers

Buiten wil de lente nog niet echt vlotten, in de bioscoop gaat het zomerseizoen morgen van start met The Avengers, de voorlopige climax van Marvels masterplan rond de gelijknamige superheldpersonages uit zijn comics. De belangrijkste vergelders zijn afgelopen jaren geintroduceerd via eigen films: Iron Man, Thor, Captain America en The Incredible Hulk. Iron Man was veruit de bestontvangen en kreeg zelfs een vervolg. (Deel drie is trouwens in de maak en ook Thor krijgt een eigen vervolg.) In elk van de films zat een vooruitwijzing verstopt, dikwijls na de aftiteling, naar The Avengers waarin de superhelden bij elkaar komen. Ik heb ze allemaal gezien en één ding is duidelijk: de vergelders zijn beter als team. The Avengers is meer dan de som der helden. Lees verder bij Bright.nl.

Headhunters ****

Headhunters

Ik begin geloof ik een fan te worden van die zogeheten scandi-thrillers. Na de Zweedse Millennium trilogie en de Deense serie The Killing draait nu Headhunters in de bioscoop naar de bestseller Hodejegerne van de Noorse misdaadschrijver Jo Nesbø. Het is lastig de vinger te leggen op de reden waarom ook deze film zo boeit. Cinematografisch gezien kan Headhunters zich prima meten met de betere Amerikaanse films. Er zitten ijzersterke scènes in, zoals die bij het buitentoilet, en prachtige shots, zoals het scheren van zijn hoofd na het ongeluk. Kom je toch uit bij het verhaal, dat ondanks een paar zwakke plekken leep in elkaar zit. (Ik ben trouwens verzot op scènes waarin achteraf wordt getoond hoe een list tot stand is gekomen.) Deze Scandinavische producties zijn geen zwaarmoedige verhalen maar vlotte thrillers die je weten te verrassen. Soms tegen het decor van grotere thema’s zoals bij Larsson, dan weer om klassieke persoonlijke motieven, zoals hier het Napoleon complex. Aanrader dus.