Category: Films

Posted on

Margin Call ****

Margin Call

Aan de vooravond van een nieuwe eurocrisis is Margin Call misschien niet zo goed voor je gemoedsrust. Het is in elk geval de beste film over de financiële crisis die in 2008 losbarstte tot nu toe. Debuterend schrijver-regisseur J.C. Chandor laat je getuige zijn van de pleuris die uitbreekt bij een niet nader genoemde beleggingsmaatschappij in New York. In een etmaal gaan we van de ontdekking door een briljante junior analist dat de genomen risico’s te groot zijn geworden, tot de geslepen ceo die ‘s nachts per helicopter wordt ingevlogen om uiteindelijk te besluiten alle riskante beleggingen, waarvan ze dan weten dat die niks meer waard zijn, op de markt te dumpen voordat het echt te laat is. De ceo, gespeeld door Jeremy Irons, heet John Tuld, een verwijzing naar Richard Fuld, de ceo van Lehman Brothers die enorme bonussen opstreek voordat zijn firma failliet ging en een vrije val veroorzaakte op Wall Street.

Tussen de jonge analist en de ceo zitten nog drie lagen management, gespeeld door een sterrencast, die opvallend weinig financieel-technisch inzicht hebben en stuk voor stuk vragen de situatie ‘in plain words’ uit te leggen. Wel zo handig voor de kijker. Margin Call handelt over de financiële crisis, maar vertelt het verhaal van de ware toedracht: de morele crisis. Alle betrokken spelers weten dat ze de boel flessen en niemand kiest voor het grotere belang. Het instinct om (financieel) te overleven neemt de overhand. Zelfs het verantwoordelijkheidsgevoel van de ceo gaat niet verder dan het lot van de firma. Dat is precies waar de Occupy-beweging tegen protesteert.

Ook gezien:
Page One: Inside the New York Times ***
Midnight in Paris ***

Posted on

Another Earth ***

Another Earth

Op de dag dat Rhoda Williams haar toelating tot MIT viert, beschonken achter het stuur stapt en een botsing veroorzaakt waarbij de bestuurder zijn vrouw en zoon verliest, doemt vlak bij de onze een tweede Aarde op vanuit een parallel universum. Het eerste contact met de planeet doet vermoeden dat alles en iedereen er een parallel heeft. Toch is Another Earth geen sciencefiction film. We volgen vooral Rhoda die na een gevangenisstraf thuiskomt en nog steeds niet met haar onvergeeflijke daad kan leven. Ze neemt een baantje beneden haar capaciteiten als schoonmaker op een middelbare school en ontdekt bij toeval de bestuurder. Ze gaat bij hem thuis schoonmaken en verzamelt de moed om hem te vertellen wie ze is en wat ze zijn gezin heeft aangedaan. Een zware rol die de jonge Brit Marling overtuigend draagt. Het helpt dat ze een natuurlijk schoonheid is die zelfs in een over-all en hoodie aantrekkelijk oogt. Gezien het beperkte budget is Another Earth een fijne kleine film, verwacht alleen geen tweede Moon. Het is nog niet bekend of en wanneer de film in Nederland zal verschijnen.

Ook gezien:
Crazy Stupid Love ****
Cars 2 ***
The Change-Up ***
Real Steel ***

Posted on

Drive *****

Drive

Als je de trailer bekijkt, dan ziet Drive er uit als een kandidaat voor het weinig verheffende rijtje actiefilms als Gone in Sixty Seconds en Drive Angry 3D (Amber Heard!). Maak je echter op voor een verrassing, want Drive is een gewelddadig lekkere film noir. Een niet nader genoemde jonge man is overdag stuntrijder in Hollywood en ‘s avonds een driver for hire die wordt ingeschakeld door overvallers. Hij valt voor zijn kwetsbare buurvrouw en haar zoontje. Wanneer haar man terugkeert uit de gevangenis schiet hij hem te hulp zodra nieuw gevaar zijn vrouw en kind bedreigt. Slecht idee natuurlijk.

De hoofdpersoon is het zwijgzame type, in de traditie van Marlon Brando, Clint Eastwood en Alain Delon. De rol wordt vertolkt door Ryan Rosling, die hiermee hopelijk definitief zijn verdiende doorbraak beleeft. In Drive weet hij vrijwel zonder tekst een gelaagd personage neer te zetten die je pakt. Of zoals Kimberley Jones het omschrijft in The Austin Chronicle: “The camera wants to fuck Ryan Gosling, all right, and you will, too.”

Regisseur Nicolas Winding Refn, die cultstatus verwierf met zijn Pusher films, durft in Drive ondanks Bullitt-scheurscenes en Clockwork Orange-ultraviolence het onuitgesproken gevoel voorop te zetten. Een verademing. Hij deinst ook niet terug om zich door Michael Mann te laten inspireren in hoe hij Los Angeles in beeld brengt. Beter goed gejat dan slecht bedacht.

De soundtrack tot slot is he-le-maal raak met muziek van Cliff Martinez, die zich in mijn boekje onsterfelijk maakte met de soundtrack voor de remake van Solaris, en een selectie electroclash-achtige 80s retrosongs die ik nog niet kende maar nu helemaal grijs draai.

Ik twijfelde tussen vier en vijf sterren. Drive is geen grootse film van het kaliber Inception. Toch zijn het er vijf geworden, want ik heb me in tijden niet zo filmisch verleid gevoeld. 3 november in de bios.

Ook gezien:
Senna ***
Horrible Bosses **
The Whistleblower ***
The Guard ****