District 9 – Apartheid revisited

District 9

Discriminatie komt als thema wel vaker voor in sciencefiction films, maar die spelen zich zelden af in Zuid-Afrika. In District 9, geproduceerd door Peter ‘Lord of the Rings’ Jackson, arriveert een buitenaards ruimteschip op aarde en blijft boven Johannesburg hangen. De wezens, die het midden houden tussen gamba’s en sprinkhanen ter grootte van mensen, blijken ziek. Ze worden opgevangen in een kamp, District 9 gedoopt, een duidelijke verwijzing naar het voormalige District 6 in Kaapstad.

De aliens verblijven twintig jaar op aarde, maar er geldt een stricte scheiding met mensen. Toch worden we ze zat en de bewoners van Johannesburg, blank én zwart, eisen dat de wezens worden verplaatst. Hoofd van deze verhuizing is een bureaucraat die besmet raakt met een buitenaards goedje. De rest zal ik niet verklappen, maar de bureaucraat vindt een bondgenoot in zo’n beetje de enige beetje intelligente alien (Mandela?) die zijn ras probeert te redden. De stijl is deels documentarisch voor wat realisme en de CGI is knap gedaan. Het slot daarentegen is wat eendimensionaal, waardoor District 9 helaas niet boven zijn genre uitstijgt.

Inglourious Basterds – That’s a bingo!

Inglourious Basterds

Tarantino is terug. Nou ja, terug, ik vond Death Proof wel een geweldige film dus hij is wat mij betreft nooit weggeweest. Inglourious Basterds is een heerlijke lange zit (tenzij je in een warme bioscoop zit, wat is dat toch met die zalen?) en verdeeld in hoofdstukken zoals Tarantino vaker heeft gedaan. Dat breekt lekker en maakt ruimte voor tempowisselingen. Ook de gevatte dialogen, sterke soundtrack en gore zijn weer van de partij. Het is daarbij niet Brad Pitt maar verrassing Christopher Waltz die de show steelt als de SS-kolonel bijgenaamd The Jew Hunter. Hij speelde tot nu toe vooral in Duitse krimi’s en spreekt vloeiend Engels, Duits, Frans en Italiaans. Dat kwam goed uit in deze film. Ik heb nu al zin om ‘m nog eens te zien. Vooral hoe Hitler helemaal kapot wordt geschoten. Bloody entertaining!

State of Play – De laatste krantenfilm?

State of Play

Heb eindelijk State of Play gezien. Hele solide thriller. Ben Affleck, die ik niet zo hoog heb zitten, en Russel Crowe, die ik gewoon niet zo mag geloof ik, spelen heel verdienstelijk. Het politieke tintje met een por richting Blackwater als privaat leger is mooi meegenomen. Maar het mooiste nog vond ik het decor van de film: de redactie van The Washington Globe. Oudgediende Crowe betrekt een aantrekkelijke rookie die de weblog van de krant volschrijft met speculatieve berichten in zijn journalistieke onderzoek. Het contrast tussen print en internet kan bijna niet scherper en het is duidelijk waar het sentiment ligt. Aan het einde van de film zien we de voorpagina gemaakt en gedrukt worden; van de opmaak tot de vrachtwagen die de krant de stad in brengt. Prachtig in beeld gebracht, als een laatste ode aan de krant, nu het nog kon.