De nieuwe film van Woody Allen, Vicky Cristina Barcelona, was beter dan ik had verwacht. Ik bedoel, Penelope Cruz, Scarlett Johansson én Javier Bardem, met z’n allen in Barcelona. Dat klinkt als een leuke stedentrip voor ouwe snoeperd Allen. De film zit echter ontzettend goed in elkaar. Een lekker ouderwetse voice-over, prachtige artdirection en broeierige opwinding die als een heerlijke massage is opgebouwd. Twee hartsvriendinnen, Johansson en Rebecca Hall (die eigenlijk de show steelt wat mij betreft) brengen de zomer door in de Catalaanse hoofdstad. Je weet wel, luchtige bloesjes, geschoren oksels, wapperende rokken, linnen broeken en borsthaar. Ze ontmoeten er schilder Bardem en komen ook in, eh, aanraking met zijn ex, Cruz. Het onderwerp is – uiteraard – de liefde en hoe nauw die chemische reactie luistert. Over moed ook, neuroses en onbevrediging. Een uitzonderlijke warme film voor de kerst.
Eagle Eye
Er worden verdomd goeie actiefilms gemaakt de laatste tijd. Na eerder Wanted, nu Eagle Eye. De plot is wederom ietwat belachelijk, met een dolgedraaid centraal monitoring-computersysteem, maar hey, niet elke film hoeft een Oscar te winnen voor beste scenario. Hoofdrolspelers Shia LaBeouf, die aardig begint te rijpen, en de vreemd aantrekkelijke Michelle Monaghan rennen de hele rond in de lijdende vorm en zijn ondergeschikt aan de actie. Ook wel eens fijn.
Die Welle
Gisteren een brakke dag op de bank doorgebracht. Een hoop hele slechte films gezien die ik nog had liggen, zoals Max Payne en Babylon A.D. De enige uitzondering is Die Welle, een Duitse remake van The Wave uit 1981, over een leraar die zijn leerlingen iets bijbrengt over autocratie door een fascistische beweging te starten en te laten zien hoe ‘gewone’ mensen toch kleine nazi’s kunnen worden. Het pedagogisch gehalte is weliswaar wat hoog – echte leraren kunnen een voorlichtingskit downloaden – maar het gegeven dat Die Welle een Duitse film is, staat het verhaal toch beter.