Quantum of Solace

Quantum of Solace

Gisteravond de 22e Bond gezien. Ik heb me prima vermaakt. Maar is Quantum of Solace eigenlijk wel een Bond film? Ik zag een soort Die Hard met een stuntman in de hoofdrol. Tekst heeft Daniel Craig bijna niet – nog minder dan de gemiddelde Bond volgens mij. Martini drinkt ie niet. De bloedmooie Aston Martin DBS rijdt ie meteen in het begin van de film aan gort. Met de leading Bond girl (Olga Kurylenko) gaat ie niet naar bed. Geen ‘Bond, James Bond’. Geen Q. En een hele vieze villain. Ja, ik heb een hele goede actiefilm gezien, echt petje af, en Craig is een goedgeklede, goedgesponsorde, free running blonde bikkel, maar Bond kun je deze film amper noemen. Aan de andere kant, je kunt ook zeggen dat Craig een moderne Bond is. Een die zijn one-liners en vaste drankjes en gadgets niet meer nodig heeft. Een Bond met liefdesverdriet. En eindelijk weer eens een goede theme song. Bond 2.0, ook goed.

How To Lose Friends And Alienate People

How To Lose Friends And Alienate People

Films over kranten zijn doorgaans wat beter dan die over magazines heb ik de indruk. Denk aan All the President’s Men en The Paper bijvoorbeeld. Magazines moeten het doen met The Devil Wears Prada en How To Lose Friends And Alienate People. Het zijn ook altijd glossy magazines uit New York die centraal staan, inclusief redacteuren die net zo beroemd willen worden als de sterren waar ze over schrijven, foute deals met press agents (exclusives in ruil voor inspraak) en langbenige medewerkers met anorexia. Er is ook altijd de uitzondering, doorgaans de hoofdrolspeler, die aan het spelletje niet meedoet. Of bij nader inzien niet mee wil doen, zoals in How To Lose Friends. Het boek van Toby Young heb ik gelezen, ik maak tenslotte zelf een tijdschrift, maar heel veel is daar niet van bij gebleven. Dat zal de verfilming helaas ook niet doen. Al moet ik zeggen dat hoofdrolspeler Simon Pegg, voor wie deze film zijn doorbraak moet worden, mij gaande weg in de film wel op zijn hand kreeg. En dat telt, want je bent immers zo goed als je laatste artikel.

A Complete History of My Sexual Failures

A Complete History of My Sexual Failures

Britse films zijn schaars op BitTorrent maar nu heb ik er twee achter elkaar gezien: How to Lose Friends and Alienate People en A Complete History of My Sexual Failures. De laatste is een persoonlijke documentaire van Chris Waitt. Nou ja, documentaire, iedereen speelt weliswaar zichzelf maar er zijn wel degelijk scenes in, eh, scene gezet. Waitt vraagt zich af waarom vriendinnen hem altijd dumpen en zoekt zijn exen op. Doet denken aan High Fidelity met John Cusack maar dan in Engeland en uiteraard neerslachtiger. Waitt is een Kurt Cobain lookalike die nu nog steeds grunge is, zich op enig moment Jezus waande en ‘m niet meer omhoog krijgt. Het is moeilijk sympathie voor hem op te brengen. Je wordt als kijker heen en weer geslingerd tussen medelijden en afschuw. Je vraagt je af waarom hij uberhaupt zoveel vriendinnen heeft gehad. Maar dan komt hij op bezoek bij de belangrijkste ex, de ex waarvan hij zich nu realiseert dat ze zijn grote liefde was. Zij is verder gegaan met haar leven en bovendien zwanger. Ik zal niet verklappen hoe het afloopt, maar laat je niet van de wijs brengen van het documentaire-format. De regie zit sluwer in elkaar dan je in eerste instantie vermoedt. Knap gedaan.