‘Lekker efficient, die actie. Hou ik van’, zei m’n vriendin tijdens het kijken van Taken. De actiefilm van Pierre Morel en Luc Besson is pretentieloos en doelgericht. Liam Neeson speelt een afgezwaaide overheidsagent die al zijn skills weer uit de kast kan halen op het moment dat zijn dochter wordt ontvoerd in Parijs. Tegenstanders worden met een paar rake klappen uitgeschakeld, het gevecht met de beste bad guy duurt iets langer. De bad guys doen aan vrouwenhandel en die wordt goed naar in beeld gebracht. Je weet dat hij haar gaat redden, maar de weg er naartoe kan je eigenlijk niet lang genoeg duren, zo knap zit de film in elkaar. Taken verraste me, net als Shooter destijds. Een nieuw soort actieheld is opgestaan, een zonder kapsones, die prima gedijt naast pak ‘m beet James Bond. Heerlijk efficiente film.
Elegy
De titel geeft al aan dat de setting somber is. Een drama rond een man op leeftijd die maar niet volwassen wil worden (lees: zich niet durft te binden) en de omgang met een vrouw half zo jong nodig heeft om met horten en stoten een soort van tot inkeer te komen. Over de cast weinig te klagen. Ben Kingsley is een vakman en Penelope Cruz een van de mooiste vrouwen uit Hollywood wiens borsten een belangrijke bijrol spelen, naast kanjers als Dennis Hopper en Patricia Clarkson. Wat wil je nog meer?
De film kreeg desalniettemin wisselende kritieken. The Dying Animal, het boek van Nobelprijs-winnaar Philip Roth waar Elegy op gebaseerd is, zou niet helemaal tot z’n recht komen. Ik heb het niet gelezen. Ik ken echter wel de dilemma’s waar de hoofdpersoon zich mee geconfronteerd ziet. En ik kan je zeggen dat Elegy die treffend neerzet. Deze film fluistert en kenschetst daarmee de intellectuele reactie op banale gevoelens. De verlamming van de rationaliteit die optreedt werkt desorienterend. Hoezeer je ook zou willen dat de film je een hint geeft in de richting van een uitweg, je krijgt ‘m niet. Terecht want die moet je zelf vinden.
Righteous Kill
Alles wat Heat wel had, heeft Righteous Kill niet. Een slap verhaal dat slecht op gang komt, te weinig tempo, belabberde artdirection, shit, politieseries op tv zijn van hoger niveau. Het is de eerste keer sinds Heat dat Al Pacino en Robert de Niro, twee van de beste acteurs van hun generatie, weer zij aan zij op het scherm staan. In de gevierde film van regisseur Michael Mann waren ze nog in topvorm. In Righteous Kill komen ze over als twee gepensioneerden die nog één keer een film met elkaar maken ‘for old time’s sake’. (Pacino is trouwens 68, De Niro 65.) Er zit nog een letterlijke verwijzing in de slotscene naar Heat, alleen zijn dit keer de rollen omgedraaid. Gemiste kans. Righteous Kill verschijnt begin januari in de bioscoop.