"A hunch is creativity trying to tell you something"
Deze film is whack. And I like it. Na het succes van No Country For Old Men waren de gebroeders Coen blijkbaar weer toe aan iets luchtigs. Ze belden George Clooney en haalden hem over na O Brother, Where Art Thou? en Intolerable Cruelty hun idiot trilogy af te maken met Burn After Reading – veruit de beste van de drie films. Ze belden ook andere oude bekenden op als Frances ‘Fargo’ McDormand. Brad Pitt zet een niet al te snuggere gymleraar met fout geblondeerd haar verrassend goed neer. Tilda Swinton speelt een ijskoude control bitch, een rol die haar op het lijf geschreven is. En John Malkovich mocht weer lekker vochtig vloeken. Beste scene van de ‘dark spy-comedy’ is de slotscene waarin de CIA zich van zijn domste kant laat zien, om nog maar eens te benadrukken dat we deze screwball film niet te serieus moeten nemen. Droog, grappig en vanaf donderdag ook in de Nederlandse bioscopen te zien.
We krijgen alleen het broodnodige mee over de hoofdrolspeler, sterk gespeeld door Luke Wilson. Hij zit duidelijk niet lekker in z’n vel en even later wordt duidelijk dat hij aan een ongeneeslijke ziekte lijdt en stervende is. Waaraan precies weten we niet. Wanneer ook niet maar hey, Henry Poole ook niet. Hij zoekt de plek op waar hij opgroeide en waar hij zich gelukkig voelde. Lang zal hij er niet blijven, zoals hij zelf tegen buren zegt. Maar dan doemt er een jezusverschijning op, op de muur van huis, die zijn plannen verstoort en een verrassing in petto heeft, waaronder een gescheiden buurvrouw gespeeld door Radha Mitchell die alle gescheiden mannen in de wereld hoop moet bieden. De geduldige film met prachtige artdirection is een zeer knappe vertelling over een troosteloze man. Een verhaal ook over religie. Dat geloof sterker is dan god. En dat dat mooi is, ook als je niet gelooft. Aanrader.
