"A hunch is creativity trying to tell you something"
Genomineerd voor vier Oscars en dat is er geen een te veel. Wat een wonderlijk heerlijke film dit. De 16-jarige Juno, gespeeld door 20-jarige ‘natural’ Ellen Page, wordt onverwachts zwanger. En dan niks geen melodramatisch, moralistisch gedoe over tienerzwangerschappen, nee, ze houdt het kind en geeft het weg aan adoptieouders. De personages winnen het op het einde dik van het thema en dat is knap. De rest moet je vooral zelf gaan kijken.
The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford duurt wat lang maar je krijgt er veel voor terug. Roger Ebert schrijft: ‘It was photographed in the wide open spaces of western Canada, where the land is so empty, it creates a vacuum demanding men to become legends.’ Jesse James, gespeeld door Brad Pitt, is zo’n legende. Na het kijken wilde ik meer weten over deze outlaw. De film blijkt zeer waarheidsgetrouw. De sleutelscene van de film, wanneer James in het schilderij de refectie ziet van wat er achter hem gebeurt, is ijzersterk. En Casey Afflecks nomatie voor beste mannelijke bijrol is verdiend.
Film van het jaar. Met twee vingers in z’n neus. Ik was al een fan van de gebroeders Coen. Fargo is legendarisch. The Big Lebowski ook. Miller’s Crossing. Barton Fink. Er waren ook mindere films, zoals O Brother, Where Art Thou? en The Ladykillers. Maar mijn god, No Country for Old Men pakt je bij je ballen en laat niet meer los. Zo goed verteld, zo goed gefilmd. Javier Bardem speelt als killer Anton Chigurh de rol van zijn leven. Bruut wapen ook, zo’n stun gun. Naast Bardem staan nog twee mannen centraal: Tommy Lee Jones als sheriff en Josh Brolin als poor sucker die een keer mazzel heeft en een tas met geld vindt. Wij zijn waarschijnlijk Brolin: geen slecht mens maar ook niet per se goed. De film is dat zonder twijfel wel, een instant-klassieker. Als ik zou wedden, dan zette ik m’n geld op Beste Film voor No Country for Old Men.