Silver Linings Playbook *****

Silver Linings Playbook

Je wenst het niemand toe, maar een bipolaire stoornis is heel erg grappig. Dramatisch ook. De perfecte aandoening voor een romcom. In Silver Linings Playbook wordt Pat Solitano (Bradley Cooper) opgehaald door zijn moeder (Jacki Weaver) uit het ‘gekkenhuis’ om thuis, bij zijn gepensioeneerde ouders, de draad weer op te pakken. Hij wil terug naar zijn vrouw. Da’s alleen weinig realistisch aangezien zij voor zijn opname een straatverbod tegen hem heeft laten afkondigen. Pat is eigenlijk amper genezen, totdat hij via vrienden Tiffany (Jennifer Lawrence) ontmoet. Die strikt hem tot deelname aan een danswedstrijd, in ruil voor hulp om zijn vrouw terug te krijgen, en het doel geeft hem ritme en rust. Zijn vader ondertussen, een rol van Robert de Niro, blijkt eigenlijk niet veel normaler en is een bijgelovige gokker gefixeerd op football. Silver Linings is door het gevoelige verhaal en de geweldige optredens een formidabele komedie geworden. Een met een traan en een lach, die mij deed denken aan One Flew over the Cuckoo’s Nest. Pretty boy Cooper verrast en Lawrence, die eerder al schitterde in The Hunger Games, laat zien wat een groot talent ze is. De film, regisseur David Russell en de vier hoofdrolspelers zijn allemaal genomineerd voor een Oscar. Terecht. Ik gok dat Lawrence er een wint.

Ook gezien:
Taken 2 **
The Man with the Iron Fists *
Lincoln ****
Amour ***
The Paperboy ***
Zero Dark Thirty ***
Argo ****
Holy Motors ****
Flight ****
This Is 40 ***

Django Unchained ****

Django Unchained

Tarantino is weer lekker op dreef. Nam hij in Inglorious Basterds de holocaust onder handen, in Django Unchained is de slavernij aan de beurt. De curieuze premiejager dr. King Schultz (Christoph Waltz) koopt de slaaf Django (Jamie Foxx) vrij omdat hij een stel bandieten kan identificeren. Django op zijn beurt is op zoek naar zijn vrouw die als slaaf is verkocht aan een voor hem nog onbekende plantagehouder (Leonardo DiCaprio). De twee helpen elkaar hun doel te bereiken. De weg daar naartoe is geplaveid met ultra-violence, humor en vooral ijzersterke scènes. Waltz steelt hier, net als in Inglorious, opnieuw de show. Zijn personage is met een beetje fantasie vergelijkbaar met Gandalf. Schultz, toevallig ook in het grijs gekleed, weet als een soort tovenaar telkens te verrassen met wendingen en oplossingen. Totdat hij schaakmat staat. En wat te denken van Samuel Jackson die als een soort Dienstleiter op DiCaprio’s plantage de slaven in toom houdt. Een van zijn beste rollen ooit. Toch krijgt de film geen vijf sterren. De onderdelen zijn sterker dan het geheel. (En wat is op met die rap in de soundtrack?) Vanaf 17 januari in de bioscoop.

The Hobbit: An Unexpected Journey ****

The Hobbit

Tien jaar na het fenomenale Lord of the Rings drieluik keert regisseur Peter Jackson terug naar Middle-Earth voor wederom een drietal films gewijd aan het boek dat eraan vooraf ging: The Hobbit, or There and Back Again. Opvallend, omdat het wordt beschouwd als kinderboek en kleiner van omvang is dan één LOTR deel. In The Hobbit: An Unexpected Journey is er weinig van te merken (leeftijdskeuring: 12+). Deze eerste film voelt vooral als thuiskomen in de wonderlijke wereld van Tolkien die Jackson zo prachtig in beeld brengt. En ja, de strijd van een stel dwergen, vergezeld door Bilbo Balings en Gandalf, tegen draak Smaug omdat die hun berg heeft gekaapt, is minder spectaculair dan om de ‘one ring to rule them all’. De ring is overigens wel van partij, net als Elrond, Saruman en Gollum, die nu nog overtuigender oogt. Tien jaar doet veel met filmtechnologie. Je kunt The Hobbit bijna beschouwen als LOTR 4 maar dan zonder die ellenlange homo-erotische scenes met Frodo en Sam. Ik ga deel twee eind dit jaar, The Desolation of Smaug, en deel drie eind volgend jaar, There and Back Again, zeker kijken. En Nieuw-Zeeland klimt weer op de vakantieverlanglijst.