Film van het jaar. Met twee vingers in z’n neus. Ik was al een fan van de gebroeders Coen. Fargo is legendarisch. The Big Lebowski ook. Miller’s Crossing. Barton Fink. Er waren ook mindere films, zoals O Brother, Where Art Thou? en The Ladykillers. Maar mijn god, No Country for Old Men pakt je bij je ballen en laat niet meer los. Zo goed verteld, zo goed gefilmd. Javier Bardem speelt als killer Anton Chigurh de rol van zijn leven. Bruut wapen ook, zo’n stun gun. Naast Bardem staan nog twee mannen centraal: Tommy Lee Jones als sheriff en Josh Brolin als poor sucker die een keer mazzel heeft en een tas met geld vindt. Wij zijn waarschijnlijk Brolin: geen slecht mens maar ook niet per se goed. De film is dat zonder twijfel wel, een instant-klassieker. Als ik zou wedden, dan zette ik m’n geld op Beste Film voor No Country for Old Men.
Ik wil hier graag even de verdediging van ‘O Brother, Where art Thou’ op me nemen. Wat een superfilm! Mooi gefilmd, heerlijke vertolkingen (John Goodman en John Turturro zijn de max!), hilarische over-the-top humor zonder flauwe Amerikaanse ongein als There’s something about Mary en aanverwanten. Maar de film straalt bovenal een geweldige sfeer uit, niet in het minst door een soundtrack van heb ik jou daar.
En voor de (pseudo)intellectuelen is het ook fun fun fun: de film is een schoolvoorbeeld van intertextualiteit. Kortom: een film die op verschillende lagen werkt en dat zijn alleen de groten gegeven. Bovendien moet een mens mateloos respect hebben voor auteurs die het betere drama afwisselen met burleske komedies. Leve William Faulkner, leve Shakespeare, leve Douglas Coupland. Nu ook in de cinemas.