En toen was het afgelopen. Ik ga ze missen, de cast van Lost. Sure, het verhaal was intrigerend. Vooral hoe de schrijvers de weg kwijt leken te raken in seizoen drie (Hydra eiland) en gaandeweg, ik bleef stug kijken, zich weer hervonden. Lost was vernieuwend televisiedrama, zoals Twin Peaks dat ook was in zijn tijd: mysterieus, gelaagd, uitdagend, melodramatisch, verwarrend. De dubbele slotaflevering liet sommige van de vele vragen over het eiland en de betekenis van het alles onbeantwoord en vulde andere in met de verwachte religieuze ondertoon. Een slot waar nog lang over nagetafeld zal worden, maar die bij vlagen in mijn beleving vooral een laatste warm bad was met de vaste personages. De reis is belangrijker geweest dan de bestemming. Jack, Kate, Sawyer, Hugo, Charlie, Desmond, The Hatch, ik heb ze in die zes jaar leren kennen, ieder dolend op zijn eigen manier, het was tof. Mooi t-shirt trouwens.
Ik vond het een prachtig einde voor de karakters, ik schoot tegen verwachting zelfs vol en toen Locke in de flash sideways of wat ‘t ook is z’n teen bewoog en snakte, snakte ik ook. Het was mooi.
Maar toch, zo mooi als het verhaal van de karakters is afgesloten, zo slordig vind ik ‘t verhaal van het mysterie afgesloten. Er zijn een hoop dingen die gewoon té vrijblijvend zijn afgehandeld, want ik hoef en wil niet elk detail weten. Die twijfel en speculatie is al tijden de charme. Maar nét wat meer duidelijkheid had wel gemogen. Ik verwachtte dat die zou komen toen Jacob de laatste vier rond z’n kampvuur zette. Had ‘ie mooi in toepasselijke vaagheid kunnen uitleggen hoe sommige dingen ongeveer zaten, zonder het te statisch en te puntig uit te leggen. Een gemiste kans, nu blijf ik me waarschijnlijk alsnog een hersenbloeding piekeren 😛