De nieuwslezer van Het Journaal waarschuwt voor de beelden die volgen van de Libische dictator Kaddafi die is gedood in de straten van zijn geboortedorp Sirte. We zien wat schokkerige opnames geschoten met een mobiel. Een bebloede en levenloze Kadhafi is desalniettemin herkenbaar. De beelden, hoe schokkend en historisch ze ook zijn, doen me weinig. Mijn perceptie van ‘schokkend’ is na decennia blootstelling aan allerlei beelden kennelijk opgeschoven. Of toch niet? Want ik ben al dagen van slag van de video waarin is te zien hoe een tweejarig Chinees meisje wordt aangereden, nog een keer wordt overreden en minutenlang op straat ligt zonder dat voorbijgangers te hulp schieten, uit angst om aansprakelijk te worden gesteld. Terwijl ik de vreselijke video bekijk zie ik meteen m’n eigen dochter van bijna twee jaar voor me in die situatie en voel een scheut door mijn lijf schieten die blijkbaar alleen een ouder kan voelen. De Chinese peuter, Yue Yue geheten, is afgelopen nacht overleden aan haar verwondingen.
Oh man, wat een naar verhaal. Ik durf de video niet te kijken.
Doe maar niet, ik heb het Yke ook afgeraden.
Ik ga als vader niet eens kijken.
Nu al een naar gevoel in mijn buik
jeemig, Erwin, toch gedaan. Dat meerdere malen over dat kind heenrijden is al zo afschuwelijk, maar al die mensen die er maar langslopen, een auto die toetert en dan nog even over haar benen heenrijdt en dan na eeuwige minuten wat vrouwen die het kind doodleuk optillen en laten vallen. Ben benieuwd of ik nog slaap zo….