The Illusionist is een heerlijke film. De setting is in Wenen rond de vorige eeuwwisseling, de kleuren zijn getint met sepia, de muziek van Philip Glass is betoverend en het acteerwerk van Edward Norton en vooral Paul Giamatti overtuigend. Een verhaal over illusies en liefde dat overwint (zonder pathetisch te worden) vertelt via een illusionair medium en gefilmd met veel gevoel. En als bonus een ‘usual suspects’ einde. Aanrader.
Grappig. Ik vond ‘m saai, voorspelbaar en zielloos. En dat Usual Suspect-einde lag zo in de lijn der verwachtingen dat ik er geeneens rekening mee had gehouden. Ik was diep beledigd toen de ontknoping kwam. Kwaad was ik zelfs. En Edward Norton acteerde zoals een meestermeubelmaker een spijkertje in de muur slaat om een ingelijste foto op te hangen: met meer precisie en zorgvuldigheid dan een minder bekwaam vakman zou doen, maar het blijft een routineklusje. Paul Giamatti liet wel zien wat ie kon. Helaas vond ik zijn personage dan weer dusdanig onuitstaanbaar dat ik het vervelend vond elke keer dat hij zijn gezicht liet zien.
Ik heb de film in de bioscoop gezien, samen met mijn geliefde en haar broer. Na een kleine drie kwartier boog mijn lief zich naar mij toe en fluisterde ze: “Saaaaai.” Ik was blij dat ze dat zei, want ik had hetzelfde, maar dacht dat het aan mij lag. Toen we weer buiten stonden konden we eindelijk ons gal kwijt. Honend gaven we blijk van onze minachting voor deze film. Tussen het lachen en bespotten door, hoorde ik een man en een vrouw achter ons die juist zeer onder de indruk waren en bijna geen woorden hadden om uiting te geven aan hun bewondering.
De vraag is waar het aan ligt dat een film als deze voor de ene wel werkt en voor de ander niet. Ik vond het gevoelloze esthetiek, u vond het gefilmd met veel gevoel. Het grote raadsel van de kunst.
Stemming en verwachting, dat zijn de belangrijkste variabelen in het beleven van een film volgens mij. Het zijn wat dat betreft net aandelenkoersen.
hmmm, ik vond t een heerlijk film. kabbelend en rustig van tempo, niet dat haastige rennen naar een climax, maar aandacht besteden aan de scenery onderweg, weer eens wat anders dan wat je standaard in de bioscoop ziet. maar t is wel weer een beetje knuffel-arthouse film. laagdrempelig genoeg voor t grote publiek (lekker verhaal, lekker wijf, mooie man) en toch kwaliteit genoeg zodat je rustig tegen elke nrc-lezer mag vertellen dat je m gezien hebt. kortom, een aanrader qua visueel en filmische inhoud, maar je ligt er geen weken van wakker.
ik verheug me trouwens ook op The Prestige. whaddup trouwens met al die googhelaars ineens? Is Hans Klok in de lobby gegaan?
Inderdaad. Goochelaarseizoen. The Prestige heb ik trouwens net binnen. Ga ik spoedig kijken.
Ik heb hem nog maar net bekeken en vond hem zeker de moeite waard 🙂
(Door wat opzoekwerk kwam ik toevallig op je blog terecht.)