M’n eerste kwartaal als doorstartup

Bright Ideas

Nadat Brights vorige uitgever afgelopen najaar had aangegeven met Bright te willen stoppen heb ik slechts een weekend hoeven nadenken wat ik wilde doen. Sinds 1 januari ben ik naast hoofdredacteur ook uitgever van Bright geworden. Ik heb de eerste maanden van het jaar gebruikt om een nieuwe fundering onder het merk te leggen: de organisatie leaner en meaner gemaakt, zoveel mogelijk onderdelen in eigen beheer genomen, een nieuwe database (Bright Bunch) laten bouwen en onderwijl in gesprek zijn met strategische partijen om minder afhankelijk te worden van publishing. Daar kunnen mooie dingen uit voortkomen, waarover hopelijk spoedig meer.

Wel al af is Bright Ideas, de digitale opvolger van het gedrukte magazine. Een weloverwogen experiment in vorm en inhoud. Tweewekelijks verdieping over vernieuwing, leesbaar op elk scherm. De eerste reacties zijn goed en ik ben erg benieuwd hoe het webmagazine zijn weg gaat vinden. Volgende halte is Bright Day #3 op 17 mei in Pakhuis de Zwijger te Amsterdam. Bestel hier je ticket, het event belooft weer een dag vol vernieuwing. Rond die tijd publiceren we ook de vernieuwde Bright app voor iOS en Android. En daarna is de Bright Store aan de beurt. Daarmee zal de verzelfstandiging echt afgerond zijn. Spannende tijden maar geen slechte score tot zover.

Cosmos is geen Planet Earth

Cosmos: A Spacetime Odyssey

De aankondiging maakte heel lekker: een vervolg op de wetenschappelijke serie Cosmos uit de jaren tachtig van Carl Sagan maar dan met state-of-the-art graphics en nieuwe inzichten. Ik heb de pilot gezien en ben bepaald niet onder de indruk. Cosmos: A Spacetime Odyssey, zoals de remake heet, is zonder meer educatief. Maar de serie maakt de hype gewoon niet waar. Gastheer Neil deGrasse Tyson heeft niet hetzelfde charisma als Sagan. De computergraphics zijn niet spectaculair. De mix met getekende animatie combineert bovendien vrij slecht. Als je de film Gravity hebt gezien, dan heb je de ruimte meer ervaren dan in deze serie. Als je een nieuwe Planet Earth of Life over de ruimte verwacht, series die verrasten en deden verwonderen, dan zou ik je verwachtingen wat temperen. De 13 afleveringen van Cosmos zijn op zondagavond om 22:00 te zien op National Geographics Channel.

Beter dan House of Cards

True Detective

Fijne serie, House of Cards. Na een sterke opening zakt de plot echter iets weg. Ik ben op tweederde en al het gedoe rondom het personage Raymond Tusk doet het voor mij niet helemaal. Desalniettemin fijn dat het hele seizoen weer in één keer op Netflix beschikbaar is. Ik vul er de avonden mee tussen nieuwe afleveringen van The Walking Dead en True Detective. De eerste kijk ik uit gewoonte, nieuwkomer True Detective van HBO vind ik de beste serie die momenteel te zien is.

Het spel van Woody Harrelson en vooral Matthew McConaughey is genieten. Maar het is het gedoseerde schrijfwerk van bedenker Nic Pizzolatto dat True Detective zo’n bovengemiddelde serie maakt. De mistroostige sfeer die wordt opgeroepen in de zuidelijke staat Louisiana waar een offermoord twee detectives op het spoor zet van een soort satanisch sekte, is schilderachtig. De existentiële overpeinzingen van pessimist Rust (McConaughey) zijn van literair niveau. En het lijzige tempo van de serie, beetje zoals Rust zijn sigaretten rookt, wiegt je het verhaal in; luisterend naar de monologen van Rust en geïntrigeerd door The Yellow King. Heerlijke televisie die me het gevoel geeft alsof ik op een zwoele zomeravond in een schommelstoel op een porch zit. Glas lemonade in de ene hand, sigaret in de andere. Het uitzicht is wijds, de hemel roodgekleurd door de zonsondergang. Ik drink het glas leeg en pak het spannende boek weer op om het laatste daglicht nog mee te pikken.

Nina Polak noemt True Detective een kunstwerk. Helemaal mee eens.