"A hunch is creativity trying to tell you something"
Ik heb m’n inner-nerd niet kunnen bedwingen en ben toegetreden tot het gilde der Glass Explorers. In Nederland lopen er zo’n dertig rond momenteel. Ik had ‘m nog geen vijf minuten op of ik werd op Twitter al uitgemaakt voor een glasshole. Ik heb er eerder eentje opgehad maar kan ‘m nu goed duurtesten.
Ik hou van Her. De nieuwe film van Spike Jonze (Being John Malkovich, Adaptation, Where the Wild Things Are) is zowel visionair als in bezit van een grote ziel.
We volgen in de nabije toekomst Theodore Twombly, een magistrale rol van Joaquin Phoenix. Theodore woont in LA, heeft net een zware relatiebreuk beleefd, kan veel van zijn emoties kwijt in zijn werk waarin hij liefdesbrieven schrijft voor derden, en meldt zich aan voor een nieuwe dienst: een persoonlijk besturingssysteem voorzien van geavanceerde artificiële intelligentie die kan leren en in staat is gevoelens te ervaren. Hij communiceert er telefonisch mee; het OS is alleen een stem dat zichzelf Samantha doopt. De stem is met Scarlett Johansson perfect gecast. Theodore valt voor haar, maar zit zichzelf vervolgens emotioneel in de weg. De rest moet je vooral zelf gaan kijken.
Het verhaal is een prachtige uitvergroting van onze huidige relatie met technologie. We zijn vergroeid met onze smartphone en vertrouwen hem (haar?) onze geheimen en verlangens toe. Waar staat die relatie over tien jaar? Her toont in dat opzicht een vooruitziende blik.
Daarbovenop is Her wonderschoon geschoten, met knappe artdirection, een warm Instagram-kleurenpalet en een heerlijke soundtrack met muziek van Arcade Fire en Yeah Yeah Yeahs’ Karen O. En check die hoge broeken van Theodore dan! Wordt geheid een nieuwe trend, die nerd look.
Ik heb de afgelopen tijd diverse sterke films gezien, zoals American Hustle, The Wolf on Wall Street en The Secret Life of Walter Mitty, maar Her is een klasse apart wat mij betreft. Een moderne klassieker die nog lang zal nagalmen. Kom maar door met die Oscar.
Her verschijnt 27 februari in de reguliere bioscoop.
De recensies van The Secret Life of Walter Mitty zijn nogal uiteenlopend, maar ik ging voor de bijl. Ja, Ben Stiller, die naast de hoofdrol ook de regie voor zijn rekening nam, heeft afgekeken bij Wes Anderson. Er zijn slechtere inspiratiebronnen denk ik dan. Stiller weet er bovendien zijn eigen draai aan te geven. Hij blijft dichter bij Hollywood dan Anderson, maar laat door ingetogen spel meer ruimte aan de kijker. Wanneer de gemoederen oplopen, vlucht Mitty dagdromend naar zijn fanatasiewerkelijkheid. Daar kan en doet hij wel alles. Pas wanneer hij in de echte wereld daad bij gedachte voegt, neemt het dagdromen af. Stiller heeft het oude korte verhaal dat al eens in 1947 is verfilmd een moderner jasje aangetrokken: online dating, Life magazine dat op de schop moet en online verder gaat, bezoeken aan Groenland en IJsland, longboards, karaoke. Ik vond het een heerlijke film. De film voelde zelfs als een ode aan cinema als droomfabriek. En dan zit er ook nog een Lada Niva in – m’n eerste auto. Dan kun je bij mij niet meer stuk.