Ik heb iets met het getal 13. Ik wil niet zover gaan te zeggen dat het m’n geluksgetal is, maar als ik het tegenkom dan beschouw ik het als een goed teken. Ik ben niet bijgelovig, maar ik ga wel zover dat ik het getal niet mag opzoeken of kiezen, bij roulette bijvoorbeeld. Het zoekt mij op. Althans, dat denk je dan. Want als je op een bepaald getal gaat letten, dan is het overal. We zijn namelijk omringd door getallen. Het is een beetje als met auto’s. Heb je zelf een bepaalde auto, dan lijkt het plots alsof de weg ermee geplaveid is. Het is slechts selectieve waarneming. In The Number 23 heeft Jim Carey iets met het getal 23. Nou ja, nogal veel. De film houdt het midden tussen Se7en en LA Confidential. Niet van dat niveau, maar dan heb je een idee van de sfeer. Carey in een niet-komische rol, die bevalt me wel. Dat deed ie al in Eternal Sunshine of the Spotless Mind en nu speelt hij weer zo’n type. Laat dat haar maar lang.
Gore als hologram
Ik heb zaterdag wat optredens gezien van Live Earth en de pledge maakt het lekker concreet, maar het meest opzienbare vond ik toch wel het optreden van Al Gore bij de opening van het concert in Tokio. Hij verscheen live als holografische projectie. Zal vast een paar bomen hebben gekost maar ik vond het erg stoer. Als die man volgend jaar niet alsnog president van de VS wordt, dan eet ik m’n plasmascherm op.
Night driving
Beste commercial van het jaar tot dusver wat mij betreft. Je hoort trouwens wijlen Richard Burton die voorleest uit Under Milk Wood van dichter Dylan Thomas.