Ik zit in een tv-luwte. Lost is voorbij. Dexter, Mad Men, Boardwalk Empire, Breaking Bad, Bored to Death en True Blood gaan pas later dit jaar weer verder. Er is nu alleen 30 Rock en Lie to Me, al raak ik op de laatste aardig uitgekeken. Ik ben van ellende weer comics gaan lezen. Zo ontdekte ik de onderscheiden Walking Dead reeks van Robert Kirkman, Tony Moore en Charlie Adlard. IJzersterk. Blijkt dat er al een tv-serie van is gemaakt ook, waarvan het eerste seizoen met zes afleveringen in november en december in de VS op de buis is verschenen. Man aan het stuur is Frank Darabont, die we kennen van films als The Shawshank Redemption en The Green Mile. Hij heeft puik werk geleverd, de pilot staat in elk geval als een huis. En net als in de comic zijn er overal zombies maar is het verhaal puur drama.
The King’s Speech ****
Als prins had de stammelende Albert het al zwaar met spreken in het openbaar. Laat staan de druk die hij gevoeld moet hebben toen hij koning George VI van het Britse rijk werd in 1936 en een paar jaar later via live radio tegenover miljoenen luisteraars dĂ© stem van het verzet moest vertolken in de strijd tegen Hitler. In een grote persoonlijke overwinning lukt het hem zijn angst te beteugelen, dankzij de steun van de onorthodoxe spraaktherapeut Lionel Logue. The King’s Speech is een voortreffelijke film. De Golden Globe en BAFTA-nominatie voor hoofdrolspeler Colin Firth zijn meer dan terecht. Dinsdag volgt waarschijnlijk een Oscar-nominatie.
127 Hours ****
127 Hours van Danny Boyle vertelt het waargebeurde verhaal van Aron Ralston, een avontuurlijke einzelgänger die niemand lijkt nodig te hebben. Hij gaat voor een weekend klimmen en klauteren in de canyons, ontmoet onderweg nog een paar leuke meiden, trekt weer verder, niks aan het handje. Totdat hij een smalle kloof afdaalt, een grote rots lostrekt, naar beneden kukkelt, de rots achter zich aan en onderin met zijn hand klem komt te zitten tussen de rots en de kloofwand. De rots zit muurvast, in mijlen omtrek is geen andere ziel te bekennen en niemand weet waar hij is. Vijf etmalen zit hij daar vast met in zijn rugzak alleen wat klimtouw, een headlight, walkman, half flesje water, zijn videocamera, fotocamera en een goedkope Leatherman multi-tool. Hij probeert rots weg te hakken maar dat is onbegonnen werk. Er zit niets anders op dan, slik, zijn eigen arm te amputeren. Je voelt de pijnscheut van Ralston, uitstekend gespeeld door James Franco, diep in je perineum als hij bij de zenuw is beland. Er vallen in films talloze doden en gewonden, maar zelden kwam ‘geweld’ zo hard binnen als in deze scene. Check ook vooral achteraf deze video van Ralston die terug gaat naar de plek des onheils. 127 Hours verschijnt 24 februari in de bioscoop.
Ook gezien:
Buried ***
The Fighter ***
True Grit ***