Ik had bewust recensies gemeden. Ik had Inception in het begin van het jaar al op m’n verlanglijst staan en wilde ‘m zo blanco mogelijk zien. Nu ik de film heb gezien kan ik er niet genoeg over lezen, puzzelen of bekijken. Inception is James Bond meets The Matrix volgens sommigen. Maar dan zonder de prikkelende subtext van The Matrix volgens anderen. Ik zie vooral een intrigerende film over film, een briljante allegorie verpakt als sciencefiction heist movie. Ik kan me dan ook heel goed vinden in de interpretatie van recensent Devin Faraci die schrijft:
“Inception is such a big deal because it’s what great movies strive to do. You walk out of a great film changed, with new ideas planted in your head, with your neural networks subtly rewired by what you’ve just seen. (..) It’s all fake. But it’s all very, very real. And that’s something every single movie lover understands implicitly and completely.”
Kudos voor regisseur Christopher Nolan. Voor hoofdrolspeler DiCaprio ook, die na Shutter Island aan zijn beste jaar ooit bezig is. En voor componist Hans Zimmer. Een meesterwerk.
