Zodiac

zodiac.jpg

‘This is the Zodiac speaking.’ David Fincher laat zien dat Panic Room slechts een kleine misstap was na The Game, Se7en en Fight Club en komt ijzersterk terug met Zodiac over de gelijknamige seriemoordenaar die eind jaren zestig San Francisco in zijn greep hield. Prachtig gefilmd zoals Fincher dat kan. Sterke cast ook. En het verhaal is om te smullen. Zodiac is nooit gepakt al zijn er sterke aanwijzingen richting de hoofdverdachte. Maar het is de jarenlange zoektocht van de rechercheur en vervolgens de cartoonist van de betrokken San Francisco Chronicle die je als kijker volgt. Je wordt er in meegezogen. 165 minuten lang. Neem dus de tijd voor deze film, hij is het waard.

Number 23

number23.jpg

Ik heb iets met het getal 13. Ik wil niet zover gaan te zeggen dat het m’n geluksgetal is, maar als ik het tegenkom dan beschouw ik het als een goed teken. Ik ben niet bijgelovig, maar ik ga wel zover dat ik het getal niet mag opzoeken of kiezen, bij roulette bijvoorbeeld. Het zoekt mij op. Althans, dat denk je dan. Want als je op een bepaald getal gaat letten, dan is het overal. We zijn namelijk omringd door getallen. Het is een beetje als met auto’s. Heb je zelf een bepaalde auto, dan lijkt het plots alsof de weg ermee geplaveid is. Het is slechts selectieve waarneming. In The Number 23 heeft Jim Carey iets met het getal 23. Nou ja, nogal veel. De film houdt het midden tussen Se7en en LA Confidential. Niet van dat niveau, maar dan heb je een idee van de sfeer. Carey in een niet-komische rol, die bevalt me wel. Dat deed ie al in Eternal Sunshine of the Spotless Mind en nu speelt hij weer zo’n type. Laat dat haar maar lang.