Ik ben een beetje in de war van deze film. Into the Wild is een prachtige, lange film van regisseur Sean Penn, met veel oog voor de reis naar de wilde natuur en naar een vrije geest. Het verhaal, naar het gelijknamige boek van Jon Krakauer is nog waargebeurd ook. De jonge hoofdrolspeler, gespeeld door Emile Hirsch, vecht de demonen (lees: zijn ouders) van zich af door al zijn schepen achter zich te verbanden, maar blijft net te lang hangen in zijn jongensdroom om zijn noodlot te ontlopen. Dat maakt me ergens een soort kwaad geloof ik. Eenzelfde gevoel kreeg ik bij de film Grizzly Man. Zo’n man die denkt dat hij de beschermheilige is van wilde beren en in de wilde natuur gaat leven. En uiteindelijk wordt opgegeten door een beer. Ik bedoel, ik hou van de natuur. Zeker van het type bergen-beken-naaldbomen zoals in Into the Wild. Maar je moet toch verdomme weten wanneer genoeg genoeg is? Knap gemaakt dus als een film dat met je doet.
