Louie meets Chef’s Table

Master of None

Op speciaal verzoek van Ingeborg doe ik weer eens een update over de series die ik kijk. Directe aanleiding is het tweede seizoen van Master of None met Aziz Ansari op Netflix. Ik ben geen groot fan van Ansari als comedian. Parks & Recreation keek ik niet en een one-man show van hem heb ik eens na tien minuten stopgezet. Maar als maker van deze rom-com serie, wat een openbaring. Het eerste seizoen van Master of None was al fijn geschreven en gefilmd, met veel ruimte en geduld voor grotere levensthema’s, verpakt in een cadeaupapier van gemoedelijke grappen en een aanstekelijke obsessie voor lekker eten. In het tweede seizoen rekken Ansari en co-auteur Alan Yang die ruimte nog verder op. Het levert om in de geest van Ansari’s tik voor eten te blijven een heerlijk frisse salade op die niet zwaar op de maag ligt en verrassend voedingsrijk is. Extra punten trouwens voor het liefdesverhaallijntje tussen Dev en de fantastische Francesca.

Wat kijk ik nog meer?

The Americans. Ondergewaardeerde serie over een Russisch spionnenstel dat in de VS woont en werkt tijdens president Reagan. Bonuspunten voor Keri Russell.

Silicon Valley. Heb de nieuwe afleveringen van seizoen 4 opgespaard om dadelijk lekker door te kunnen kijken. Dat doe ik ook met seizoen 3 van Better Call Saul en seizoen 3 van Fargo.

Designated Survivor. 24 meets House of Cards. Maar dan minder goed. Zo kan ik het zuchtend praten van Kiefer Sutherland amper nog verdragen, maar ik blijf toch kijken. Gelukkig begint over anderhalve week het echte werk weer van Frank Underwood.

Morgenavond markeert de terugkeer van Twin Peaks, de wegbereider voor de nieuwe gouden jaren van televisie. Veel slechter dan The X-Files return kan het niet worden.

En dan is er nog American Gods op Amazon Prime. Nog niks van gezien – heb het niet zo op Neil Gaiman – maar goede dingen over gehoord.

Tot slot een tip: de app iShows TV. Die houdt alles voor je bij.

Beter dan House of Cards

True Detective

Fijne serie, House of Cards. Na een sterke opening zakt de plot echter iets weg. Ik ben op tweederde en al het gedoe rondom het personage Raymond Tusk doet het voor mij niet helemaal. Desalniettemin fijn dat het hele seizoen weer in één keer op Netflix beschikbaar is. Ik vul er de avonden mee tussen nieuwe afleveringen van The Walking Dead en True Detective. De eerste kijk ik uit gewoonte, nieuwkomer True Detective van HBO vind ik de beste serie die momenteel te zien is.

Het spel van Woody Harrelson en vooral Matthew McConaughey is genieten. Maar het is het gedoseerde schrijfwerk van bedenker Nic Pizzolatto dat True Detective zo’n bovengemiddelde serie maakt. De mistroostige sfeer die wordt opgeroepen in de zuidelijke staat Louisiana waar een offermoord twee detectives op het spoor zet van een soort satanisch sekte, is schilderachtig. De existentiële overpeinzingen van pessimist Rust (McConaughey) zijn van literair niveau. En het lijzige tempo van de serie, beetje zoals Rust zijn sigaretten rookt, wiegt je het verhaal in; luisterend naar de monologen van Rust en geïntrigeerd door The Yellow King. Heerlijke televisie die me het gevoel geeft alsof ik op een zwoele zomeravond in een schommelstoel op een porch zit. Glas lemonade in de ene hand, sigaret in de andere. Het uitzicht is wijds, de hemel roodgekleurd door de zonsondergang. Ik drink het glas leeg en pak het spannende boek weer op om het laatste daglicht nog mee te pikken.

Nina Polak noemt True Detective een kunstwerk. Helemaal mee eens.

Series voor tijdens de donkere dagen

Lilyhammer

Lilyhammer

Sterke najaarseries als Homeland en Boardwalk Empire hebben hun seizoen afgerond. Pas in februari komt het grof geschut weer tevoorschijn, met de tweede helft van het vierde seizoen van The Walking Dead en het tweede seizoen van House of Cards als persoonlijke favorieten. In maart gaan Game of Thrones en Vikings weer verder en de eerste helft van het slotseizoen van Mad Men. Met andere woorden: hoe overleef je feestdagen?
Ik heb sympathie gekregen voor Lilyhammer, geen grootse maar wel grappig droge serie rond een mafialid dat in ruil voor een getuigenis een nieuw leven start in het Noorse stadje Lillehammer waar in 1994 de Olympische Spelen werden gehouden. Binnen de kortste keren runt hij er ook een foute bar, spant hij een motorbende voor zijn karretje en ritselt hij zijn weg naar binnen tussen de gesloten Noren. De hoofdrol is voor Steven Van Zandt, lid van Bruce Springsteens E Street Band maar voor seriekijkers vooral bekend van The Sopranos. Vorige week is het tweede seizoen begonnen. Lilyhammer is te zien op Netflix.
Naast de nieuwe Sherlock kijk ik vooral uit naar True Detective op HBO dat op 13 januari van start gaat, met hoofdrollen voor Matthew McConaughey en Woody Harrelson. Ze spelen twee detectives in Louisiana die verwikkeld raken in een 17 jaar durende klopjacht naar een levensgevaarlijke moordenaar. “Intelligent drama”, claimt HBO. Ik heb een goed voorgevoel.