Vandaag op het filmfestival in Rotterdam geweest. Blind Loves was een mooi portret van vier blinden – echt een festivalfilm. Als afsluiter de korte films in het verzamelprogramma Hidden Futures (omdat de films die we op het oog hadden waren uitverkocht). Viel vies tegen. Onze openingsfilm was het sterkst: Flashbacks of a Fool. We zien Daniel ‘James Bond’ Craig als gevierde Hollywood-acteur op z’n retour. Hij krijgt te horen dat zijn jeugdvriend is overleden en dan begint de flashback, eigenlijk een film in een film en veruit de betere ‘film’ van de twee. Craig heeft bijna net zo’n lekker kontje als ik, lief van Yke om te zeggen, maar zijn acteerprestaties halen het niet bij zijn blauwe ogen. De flashback-cast is sterker. Een magische scene is wanneer de jonge ‘Craig’ en zijn vriendinnetje Ruth, gespeeld door talent Felicity Jones, het nummer van If There Is Something van Roxy Music playbacken (zie afbeelding). Mooi in slowmotion in beeld gebracht. Een vriendinnetje trouwens die hij kwijt raakt omdat hij zich laat verleiden door de overspelige buurvrouw, waardoor haar dochtertje om het leven komt. Hence the fool.
Slumdog Millionaire – Who Wants To Leave a sloppenwijk?
Slumdog Millionaire wordt geheid de publieksfavoriet op het aanstaande filmfestival in Rotterdam. Een heerlijke film over het noodlot en geluk. Een wees uit de sloppenwijk schopt het na een lange omweg van ellende en armoede tot winnaar van de Indiase versie van Who Wants To Be a Millionaire en krijgt bovendien het meisje aan het einde. Nergens verstapt regisseur Danny ‘Trainspotting’ Boyle zich. De film wordt niet te zoet, niet te zielig, niet te ongeloofwaardig en niet te Bollywood. Helemaal goed.
Update: Slumdog is inderdaad publieksfavoriet geworden in Rotterdam.
JCVD – De rol van zijn leven
Jean-Claude Van Damme speelt de rol van zijn leven in JCVD. De 48-jarige actieheld speelt zichzelf, verwikkeld in voogdijrechtzaak over zijn dochter, filmrollen die naar Steven Seagal gaan (omdat ie had beloofd zijn paardestaart af te knippen) in plaats van naar hem, en tot vermaat van ramp belandt hij in Brussel in een postkantoor in een gijzelingssituatie waarvan de politie denkt dat hij de boosdoener is. De film is knap geschoten maar rammelt hier en daar wel. We zien eigenijk twee keer hetzelfde plot maar dan vanuit twee perspectieven: een buiten het postkantoor en een binnen. De tweede keer duurt eigenlijk wat te lang. Het is soms ook gissen of de film nou een drama wil zijn of een zelfrelativerende, ironische sitcom.
Gelaagd is de film sowieso. The Muscles from Brussels is Hollywood zat en keert terug naar zijn thuisstad. Het hart van de film is een scene waarin Van Damme letterlijk de film ontstijgt. Hij zit in een stoel die boven het decor wordt uitgetild en steekt geëmotioneerd een monoloog af over zijn succes en de prijs die hij ervoor heeft betaald (karate, drugs, vrouwen, geld). Vanwege het autobiografische karakter twijfel je in hoeverre hij acteert of een publieke bekentenis aflegt.
De film maakt Van Damme heel menselijk. We zien een man die eigenlijk heel gewoon is maar heel goed was in spectaculaire spagaattrappen en voor een groot deel is opgevreten door de mallemolen van Hollywood. Met JCVD heeft hij zich opnieuw uitgevonden. De film is eind deze maand te zien in Rotterdam op het internationale filmfestival.