Na het zien van Gravity had ik het gevoel in de ruimte te zijn geweest. Christopher Nolans Interstellar gaat echter nog een paar lichtjaar verder.
De aarde is uitgeput. We moeten ons heil elders zoeken. Een oud-piloot, gespeeld door Matthew McConaughey met dik Texaans accent, ontdekt samen met zijn dochter de geheime basis van NASA. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie is underground gegaan, omdat iedereen alleen nog maar denkt aan overleven. Een verloren strijd. Hij laat zijn gezin achter en vertrekt op de belangrijkste reis die de mensheid ooit heeft ondernomen. Via een wormgat bij Saturnus arriveert de ruimte-expeditie in een verafgelegen zonnestelsel om planeten te verkennen op leefbaarheid. Een enorme zwart gat, Gargantua genaamd, beïnvloedt de tijd die de crew in het stelsel ervaart. Wat voor hen uren zijn, zijn op Aarde jaren. Keren ze nog terug en zijn ze dan op tijd om de mensheid te redden?
De beelden van de ruimtereis zijn spectaculair mooi. Bekijk de film in IMAX als je kan. De score van Hans Zimmer is spot on. (Je hoeft overigens niet bang te zijn voor een bombastische soundtrack, er zijn diverse scenes die opvallend stil zijn.) Het acteerwerk krijgt weinig ruimte maar is toereikend. De grote ster van Interstellar is de wetenschap. Theoretische natuurkunde om precies te zijn. Blijkt dat het zwarte gat en het wormgat voortkomen uit werkelijke berekeningen die hiervoor nog nooit zijn gevisualiseerd. Lees daarover meer in Bright Ideas. En check ook deze uitleg van Neil deGrasse Tyson over de vierde dimensie.
