Met de komst van Eve heb ik er een paar dagen over gedaan om Invictus uit te zien. Dat was niet vervelend, het is een hartversterkende film. Clint Eastwood heeft met Invictus de eerste biopic over Nelson Mandela gemaakt en doet dat met het geduld en het oog van een senior filmmaker. Hij heeft ook een sterke episode gekozen uit Mandela’s geschiedenis om zijn verhaal aan op te hangen: het wereldkampioenschap rugby in Zuid-Afrika aan het begin van zijn presidentsschap. Mandela wordt voortreffelijk gespeeld door Morgan Freeman, de rol is hem op het lijf geschreven. Matt Damon speelt verdienstelijk de aanvoerder van het overwegend blanke rugbyteam die geinspireerd door Mandela zijn team naar de titel leidt. De wedstrijdscenes zijn wat vreemd; je zou meer adrenaline verwachten. Bij nader inzien past het wel bij de film. Invictus praat zacht, net als de gynaecaloog die Eve ter wereld hielp. Zacht praten dwingt tot beter luisteren. Het prachtige gedicht waar de film naar is vernoemd, hield Mandela op de been in gevangenschap en wordt door Freeman feilloos voorgedragen. Als je goed luistert kun je het alvast horen in de trailer, de film verschijnt 4 maart in de Nederlandse bioscoop.
District 9 – Apartheid revisited
Discriminatie komt als thema wel vaker voor in sciencefiction films, maar die spelen zich zelden af in Zuid-Afrika. In District 9, geproduceerd door Peter ‘Lord of the Rings’ Jackson, arriveert een buitenaards ruimteschip op aarde en blijft boven Johannesburg hangen. De wezens, die het midden houden tussen gamba’s en sprinkhanen ter grootte van mensen, blijken ziek. Ze worden opgevangen in een kamp, District 9 gedoopt, een duidelijke verwijzing naar het voormalige District 6 in Kaapstad.
De aliens verblijven twintig jaar op aarde, maar er geldt een stricte scheiding met mensen. Toch worden we ze zat en de bewoners van Johannesburg, blank én zwart, eisen dat de wezens worden verplaatst. Hoofd van deze verhuizing is een bureaucraat die besmet raakt met een buitenaards goedje. De rest zal ik niet verklappen, maar de bureaucraat vindt een bondgenoot in zo’n beetje de enige beetje intelligente alien (Mandela?) die zijn ras probeert te redden. De stijl is deels documentarisch voor wat realisme en de CGI is knap gedaan. Het slot daarentegen is wat eendimensionaal, waardoor District 9 helaas niet boven zijn genre uitstijgt.