Films zijn als aandelenkoersen: alles draait om verwachting. Lees je lovende kritieken en ga je er vanuit een topfilm te zien, hoe vaak gebeurt het niet dat ie niet aan je verwachting voldoet? Andersom komt ook voor. In dat verband is een winstwaarschuwing voor Only God Forgives op zijn plaats. De hereniging van regisseur Nicolas Winding Refn met Ryan Gosling maakt van deze film beslist geen Drive deel 2. Gosling speelt een drugsdealer in Bangkok wiens geschifte broer is omgebracht als vergelding voor een verkrachting en moord. Zijn moeder, een harde tante, reist af vanuit de VS om orde op zaken te komen stellen. Het gaat mis wanneer zij haar pijlen richt op de politieagent die de vergelding toeliet. Hij is de ‘god’ uit de titel. Veel meer verhaal heeft de film niet en serveert het drama slaapverwekkend traag als slowfood. Gosling heeft nog minder tekst dan in Drive. Maar als je dat loslaat, dan is Only God Forgives een visueel meesterwerk, begeleid door een ijzersterke soundtrack. Ik heb zelden een film gezien waarvan ik tijdens het kijken al wist dat scenes in m’n geheugen gegrifd komen te staan. Reyn doet hier denken aan David Lynch die film dikwijls als canvas gebruikte voor fotogenieke dromen. Kristin Scott Thomas als de moeder en vooral Vithaya Pansringarm als de agent komen daarbij het beste uit de verf.
Ook gezien:
Ecstasy of Order ***
Jagten ****
Dead Man Down ***
The Hangover III *
Stoker ***
Spring Breakers ***
Man of Steel ***
Epic ***
Trance **
After Earth **
