Ik begin geloof ik een fan te worden van die zogeheten scandi-thrillers. Na de Zweedse Millennium trilogie en de Deense serie The Killing draait nu Headhunters in de bioscoop naar de bestseller Hodejegerne van de Noorse misdaadschrijver Jo Nesbø. Het is lastig de vinger te leggen op de reden waarom ook deze film zo boeit. Cinematografisch gezien kan Headhunters zich prima meten met de betere Amerikaanse films. Er zitten ijzersterke scènes in, zoals die bij het buitentoilet, en prachtige shots, zoals het scheren van zijn hoofd na het ongeluk. Kom je toch uit bij het verhaal, dat ondanks een paar zwakke plekken leep in elkaar zit. (Ik ben trouwens verzot op scènes waarin achteraf wordt getoond hoe een list tot stand is gekomen.) Deze Scandinavische producties zijn geen zwaarmoedige verhalen maar vlotte thrillers die je weten te verrassen. Soms tegen het decor van grotere thema’s zoals bij Larsson, dan weer om klassieke persoonlijke motieven, zoals hier het Napoleon complex. Aanrader dus.
