Fijne serie, House of Cards. Na een sterke opening zakt de plot echter iets weg. Ik ben op tweederde en al het gedoe rondom het personage Raymond Tusk doet het voor mij niet helemaal. Desalniettemin fijn dat het hele seizoen weer in één keer op Netflix beschikbaar is. Ik vul er de avonden mee tussen nieuwe afleveringen van The Walking Dead en True Detective. De eerste kijk ik uit gewoonte, nieuwkomer True Detective van HBO vind ik de beste serie die momenteel te zien is.
Het spel van Woody Harrelson en vooral Matthew McConaughey is genieten. Maar het is het gedoseerde schrijfwerk van bedenker Nic Pizzolatto dat True Detective zo’n bovengemiddelde serie maakt. De mistroostige sfeer die wordt opgeroepen in de zuidelijke staat Louisiana waar een offermoord twee detectives op het spoor zet van een soort satanisch sekte, is schilderachtig. De existentiële overpeinzingen van pessimist Rust (McConaughey) zijn van literair niveau. En het lijzige tempo van de serie, beetje zoals Rust zijn sigaretten rookt, wiegt je het verhaal in; luisterend naar de monologen van Rust en geïntrigeerd door The Yellow King. Heerlijke televisie die me het gevoel geeft alsof ik op een zwoele zomeravond in een schommelstoel op een porch zit. Glas lemonade in de ene hand, sigaret in de andere. Het uitzicht is wijds, de hemel roodgekleurd door de zonsondergang. Ik drink het glas leeg en pak het spannende boek weer op om het laatste daglicht nog mee te pikken.
Nina Polak noemt True Detective een kunstwerk. Helemaal mee eens.
