SLIKKEN & SPUGEN
27 februari 2001

'Er kunnen niet te veel Nederlandse namen tussen staan,' mailde de Leider.
'Dus je zet er twee Amerikaanse marketingmedewerkers bij waarvan er eentje niet eens officieel voor ons werkt?'
'Ja, het is even niet anders. Amerikanen investeren niet in een stelletje Hollanders uit Amsterdam.'
Ik had zojuist de zogeheten Executive Biographies ontvangen vanuit het kantoortje in San Francisco waar de Leider en de Chief Financial Officer steeds vaker en langer verbleven op zoek naar risicodollars. De bio's waren bestemd voor de perskit op de website. Bovenaan stond uiteraard de Leider, gevolgd door de CFO, de CTO, de twee Amerikanen en onderaan de Bedenker. De Executive editor was weggelaten. Het ene moment ben je een van de oprichters, het volgende het vermelden niet waard.
'We maken het wel een keertje goed,' liet de CFO goedbedoeld vanuit San Francisco weten aan de telefoon. Waarschijnlijk is dat de opslag geweest een half jaar later die nooit is uitgekeerd.
Het bedrijf ging al langer gebukt onder de Celebrity Deathmatch tussen de Leider en de Bedenker maar nu voelde ik mij erin mee worden gezogen. Te vaak had ik mijn ego ondergeschikt gemaakt aan die van hen. Te vaak had ik geslikt omwille van de Droom. Ik voelde mij daar al langer niet lekker onder. De ogenschijnlijk onbelangrijke bio's waren de vingers in mijn strot die mij eindelijk deden overgeven.
De Bedenker zag aan mijn gezicht dat er iets verkeerd was gevallen - daar hadden we inmiddels beide een zesde zintuig voor ontwikkeld - en stelde voor naar het park te lopen om een luchtje te scheppen.
'Dit flik je iemand dus niet! Godverdomme zeg, zo ga je niet met mensen om.' Ik zat wat aangeslagen op een bankje de lucht in te staren en mij te bezinnen op een actie. De Bedenker liep om me heen, ziedend, en zei wat ik voelde.
'Het was net even rustig en dan gebeurt dit weer.'
Zijn woede maakte iets in mij los en ik ging op de leuning van het bankje zitten.
'Zullen we iets anders gaan doen?' zei ik, 'Een Nederlandse Salon gaan maken of zo?' Het kon me allemaal even niks meer schelen.
De Bedenker en ik hadden het in de loop der jaren vaker over plannen gehad. Op een manier die je energie geeft. Dat gebeurde nu weer. Het viel zelfs op.
'Ik word hier helemaal vrolijk van,' zei hij.
Ik knikte bevestigend en merkte dat ik mij al maanden niet meer zo had gevoeld.
Ik ben die dag niet teruggegaan naar het kantoor. Ik reed op m'n fiets langs mijn vriendin die aan de andere kant van het park werkte.
'Wat doe jij hier?'
Ik realiseerde me dat het de eerste keer was dat ik haar daar opzocht. Ik kreeg een Jerry Maquire moment. Waar was ik eigenlijk mee bezig? Ik stopte mijn hele ziel en zaligheid in dat bedrijf. Ik zag mijn vriendin pas als zij al lag te slapen op de bank, ging nauwelijks nog uit, was vijftien kilo zwaarder geworden en gaf bakken met geld uit aan dingen die ik niet nodig had. Een work & spend leven. Ik schraapte mijn keel en spuugde een fluim op de stoep.
'Ik ga een stukkie fietsen, poepie. Ik zie je vanavond.'
Ik reed door naar het Leidseplein. We zouden met de redactie die middag naar een voorstelling van Boom Chicago gaan. Ik was te vroeg en nam met een biertje plaats op het terras voor het pand. Ik zat nooit op een terras op het Leidseplein, zeker niet op een doordeweekse middag, en voelde me net een toerist. Ik keek ook het plein rond zoals alleen toeristen kunnen kijken. Alsof in een paar minuten een plaatje voor jezelf moet maken voor later. Plots zie ik de vetkuif en andere redactieleden mijn kant oplopen.
'He man, toch maar gekomen?' zei de vetkuif. 'We dachten: die zien we vandaag niet meer.'
'Ja, het gaat wel weer,' loog ik met een voorzichtig lachend gezicht. Ik gooide het restje bier naar binnen, slikte het direct door en ging met de rest mee naar binnen.

Een van de Boom Chicago comedians was naar de Hema geweest en had allerlei seksitische producten ontdekt zoals het kladblok met daarop het woord notities: 'No Tities?' Amerikaanse humor, daar konden we nog wat van leren.

erwin@vanderzande.com

[Geïnspireerd door Francisco van Jole's Herinneringen aan een dotcom.]