MAANDAG: VROEG OF LAAT

Hmm, 28 en nu al workaholic. Ik kan het niet laten. Het is allemaal veel te leuk. Doordeweeks BitMagic opbouwen en in het weekend met m'n eigen site in de weer. Mijn weekend begint eigenlijk pas wanneer m'n homepage ge-update is. Zo lang dat niet gebeurt is, voel ik mij niet op mijn gemak. Het zal een tik zijn die ik aan Shift heb overgehouden, het e-zine dat ik twee jaar lang bij Planet heb gemaakt. Op zondagavond ben ik eindelijk uitgerust. Zo erg zelfs dat ik geen slaap heb.

Ik start Age of Kings, een computerspel dat uren kan duren. Ik begin een nieuw level en weet vantevoren dat ik het niet kan afmaken die avond. Ik blijf echter spelen. Wil niet dat het weekend al weer voorbij is. Nog een wachttoren bouwen, nogmaals de boeren een nieuw zaaiveld laten aanleggen. Zo lang je blijft opletten en de produktie draaiende houdt, troepen blijft trainen, dan win je vroeg of laat. Meestal laat. Ik vergeet de tijd totdat het me opvalt dat ik voor de derde keer hetzelfde journaal op de achtergrond hoor. Nog een half uurtje dan.

Ik stop met gamen als Chantal slaperig naast me staat. Het is half vijf. Ze is kwaad, en terecht, dat ik haar niet gewekt heb om in plaats van op de bank in bed te gaan liggen. Ik bestudeer de wallen onder m'n ogen in het scheerspiegeltje boven de gootsteen. Dit was de laatste keer dat ik tot zo laat zit te gamen, denk ik bij mezelf. Vroeger naar bed, gezonder eten, vaker sporten, neem ik mij voor de zoveelste keer voor. Ik voel me soms net een Carp lezer.

De laatste tijd sta ik op met pancakes en SBS6. Ik heb allerlei ontbijten geprobeerd. Cornflakes, Frosties om precies te zijn, maar dat vult niet. Brood smaakt 's ochtends niet, van Yakult krijg ik het zuur, Brinta is niet meer van deze tijd en Wake Up gaat vervelen. Sinds ik in San Francisco ben geweest en daar 's ochtends opstond met heerlijke pancakes, koop ik elke week bij de Albert Heijn voorgebakken pannekoeken. Die met die zwarte verpakking, dat zijn de lekkerste. Die zaterdag had ik echter geen boodschappen gedaan. Omdat het soms zo lekker is om vanzelfsprekende dingen niet te doen.

Het is half tien en ik kijk, zonder pancakes dit keer, naar Taxi. Ik mag het wel dat SBS6 's ochtends van die oude sitcoms uitzendt. Taxi mag ik graag zien 's ochtends. Zij maken zich net als ik op om de stad in te trekken. Aan het werk te gaan. Ik maak mijn sigaret uit, trek mijn jas aan en zet m'n Rio aan. Klaar voor een nieuwe week BitMagic.

DINSDAG: TO DO

Ik heb een beetje een to do tik. Stapels, tasklists, post-its, m'n hand, ik omring mijzelf met to do lijsten. Niet dat ik vergeetachtig ben. Integendeel zelfs. Maar als je de dingen die je nog moet doen opschrijft, dan hoef je daar alvast niet meer aan te denken. Althans, dat denk je dan. Het idee van een to do list is volgens mij dat je in een oogopslag ziet wat je die dag gaat doen. Echt lukken wil dat niet.

De langzaamste 'lijst' is de stapel documenten op mijn bureau. Een uitnodiging van ComicHouse om eens te praten over animaties voor BitMagic. Aantekeningen voor de nog op te zetten statistieken die ik behoor bij te houden van onze edities. Dat soort dingen. Dingen die ik telkens uitstel, ook al neem ik minstens elke dag een keer de stapel door om te zien wat er allemaal tussen zit. Waarom ik ze uitstel, weet ik niet precies. Waarschijnlijk omdat ik andere dingen te doen heb die belangrijker zijn. Daar heb ik mijn Task List in Outlook voor. Echt gebruiken doe ik die overigens niet. Er staan dingen in zoals "Projectplan vierde kwartaal." "Editorial Handbook updaten." Van die dingen die eigenlijk te veel tijd in beslag nemen om op een to do lijst te staan. Ik bedoel, een to do lijst moet wel doable blijven.

Een derde lijst is mijn In box in Outlook. Deze is veel actueler van aard al moet ik bekennen dat er mailtjes tussen staan van een week geleden, soms zelfs langer. De meeste mailtjes zijn afkomstig van contributors. Nieuwe contributors die willen weten hoe BitMagic te werk gaat en betaalt. Gespannen contributors die hun eerste animatie hebben ingestuurd. Geroutineerde contributors die gelijk de Flash file meesturen omdat ze inmiddels aanvoelen wanneer ik iets af vind. Outlook heeft een zogeheten "preview pane". In de onderste helft van het scherm wordt de inhoud vertoond van het onderste mailtje in de box die je in de bovenste helft hebt open staan. De sport is de lijst met mailtjes zo kort mogelijk te houden. Als de lijst met mailtjes langer wordt dan in het venster past en er een scrollbar verschijnt, dan krijg ik het slecht. Ik weet nog toen ik van een weekje vakantie terug kwam. Maar liefst 553 berichten. M'n hele In box vol. Ik ben twee dagen bezig geweest de lijst weg te werken. Wat een bevrijding toen ik de scrollbar inactief zag worden.

Het nadeel van de In box is dat er dingen zijn die niet per email op je bord komen. (Al heb ik mijzelf erop betrapt vanuit huis to do mail naar mijn BitMagic adres te sturen.) Dus gebruik ik een vierde to do lijst: handgeschreven post-its. Dat werkt eigenlijk nog het beste al maak ik wel de hele dag nieuwe aan. Zo groot zijn die post-its namelijk niet. Soms schakel ik over op mijn To Do Today kladblok (langwerpig, ringband, merk Atlanta) omdat ik dan meer ruimte heb om op te schrijven. Met als gevolg dat ik het ook als kladblok gebruik en tussen het gekriebel mijn to do lijst uit het oog verliest. Je voelt hem misschien al aankomen: ik kom er niet echt uit. Weet je wat, ik kijk er morgen wel naar.

WOENSDAG: "DA'S DAN VIJF GULDEN"

Ik kijk heel graag films. Thrillers, actie, noir, drama, comedy's, anime, arthouse, eigenlijk alles behalve horror and musicals. Heerlijk. Lekker onderuit en opgaan in de beelden en het verhaal. Ik ken maar weinig echt relaxte bioscopen dus ik kijk meestal thuis. Naar films op tv maar vooral op video. Nu is videoverhuur op zich een werelduitvinding. Ik kan kijken wanneer ik wil, ik kan tussendoor ff stoppen als dat nodig is en er is geen reclame tussendoor. Er is alleen één probleem: het terugbrengen van de gehuurde videobanden. Als er iets is waar een bloedhekel aan heb, dan is het wel videobanden terugbrengen. Je wordt 's ochtends wakker en ziet naast de videorecorder de lege hoes liggen van gisteravond. Oh ja, ik moet die banden nog terugbrengen, denk je dan bij jezelf. En die gedachte blijft vervolgens de hele dag door m'n hoofd spoken. Of beter gezegd: aan m'n kop zeuren.

Een paar jaar geleden was ik nog fanatiek. Video gehuurd? Volgende dag gelijk terug, ben ik er vanaf. De laatste tijd word ik nochalanter. Zoals afgelopen maandag. Ik huur A Simple Plan en p. Ik ben pas rond 11 uur thuis, zet Simple Plan op en stop alvast de band in mijn tas voordat ik ga slapen. De volgende dag moet ik met de tram omdat ik mijn fiets ergens bij het Westerpark heb staan. De tram komt niet langs de videotheek die 's ochtends sowieso nog niet open is. 's Avonds krijg ik een lift van een collega. De band zit nog steeds in mijn tas. Daarnet, op weg naar huis, heb ik 'm eindelijk teruggebracht. Pi heb ik nog niet eens gezien. "Da's dan vijf gulden", zegt de bediende in de videotheek op de Overtoom. Nou gaat het me niet om het bedrag maar wel om het idee dat ik mij die vijf piek makkelijk had kunnen besparen was ik gisteren even langsgewipt. En dan te bedenken dat Pi mij dus het dubbele gaat kosten. Want vanavond gaat het er ook niet van komen met de Champions League op tv en dit deel van Daily Worries. Een film ongezien terugbrengen gaat me te ver dus ik loop dadelijk al vier dagen met het idee "oh ja, nog even die band terug brengen" in mijn hoofd. Ik voel me een beetje als Patrick Bates in American Psycho.

Een paar jaar terug in Rotterdam woonde mijn vriendin boven een videotheek. Een hele goede videotheek, zo eentje waar de films van Steven Seagal op de onderste planken liggen met de zijkant naar voren. Die videotheek had grote borden op het afdak boven de ingang staan, pal voor Chantals ramen. In ruil daarvoor konden wij gratis videos huren, zo veel als we wilden. Dat hebben ze geweten ook. "Hmm, laten we deze week eens alle Woody Allen films gaan kijken." Van die marathon sessies onder het genot van een paar pretsigaretten. Terugbrengen was geen probleem. De videotheek zat onder ons en we kregen nooit boetes. Ik denk dat het toen is misgegaan. Dat ik verwend ben geraakt door die luxe.

Met de opkomst van de koopvideo dacht ik het antwoord te hebben gevonden. Nooit meer videos terugbrengen. Gewoon kopen en houden. Ik heb inmiddels circa honderd banden in de kast staan. Ik begon voorzichtig. Alleen de beste science-fiction films, nam ik mijzelf voor. Totdat de koopvideos alsmaar goedkoper werden en nu koop ik videos met hetzelfde gemak en dezelfde frequentie als dat ik voorheen films huurde. De videobanden werden echter niet alleen goedkoper, ze werden ook slechter van kwaliteit. Dat viel pas goed op toen ik bij Fame de eerste DVD films zag.

Ik ben nog niet zover dat ik een DVD speler heb gekocht maar lang zal niet meer duren. Ik hou mijzelf voor dat die videos nog best een tijdje mee gaan en dat DVD's nog relatief duur zijn ten opzichte van koopvideos. Maar het beeld ziet er zo retestrak uit dat je domweg DVD wil. Van elke video die ik nu nog koop, weet ik bij mezelf dat ik 'm beter op DVD kan kopen. Was ik net van "oh ja, die banden nog terugbrengen" af, zit ik met "zal ik nou een DVD speler kopen?" opgezadeld. Ze houden je wel lekker bezig.

DONDERDAG: GEKKENHUIS

Vanuit Rotterdam via een omweg langs Antwerpen ben ik drie jaar geleden in Amsterdam gaan wonen. Via een klein woningbureautje van een oud vrouwtje hadden mijn vriendin en ik binnen een maand een etage gevonden in het centrum van de stad. Een gelukstreffer zo blijkt nu. We zijn, net als half Nederland geloof ik, op zoek naar een ander huis in Amsterdam. Al zes maanden.

De zoektocht werd ingezet toen onze huidige verhuurder te kennen gaf dat zijn zoon weer terug naar Nederland zou komen en graag zijn oude woning terug wil. Niet dat we direct moesten oprotten hoor, en hij liet weten best bereid te zijn de verhuiskosten te betalen. Wij waren op zich wel in voor een nieuwe woning. Want zo fraai is onze etage ook weer niet. Het uitzicht is top maar bij zware regenval staat binnen de vloer blank. En meer van dat soort dingen.

We kregen het idee een huis te willen kopen. De rente staat laag, we verdienen best aardig en met huren verpats je je geld alleen maar. Voor drie ton moet je toch een geinig huis kunnen kopen? Dat soort redeneringen. Vol goede moed stapten we op een makelaar af. Prima mensen. Een week later kwam de eerste fax binnen met een koopwoning. Gelijk erop af. Viel zwaar tegen. Je wilt er tenslotte op vooruit gaan als je een huis koopt. De derde fax was een huis in de Watergraafsmeer. Leuke straat, aardige etage maar er was een zogeheten inschrijving. In de praktijk komt dat neer op dezelfde dag van de eerste bezichtiging een bod doen (sowieso boven de vraagprijs anders maak je geen kans) en dan mag afwachten. "Ik vind het ook een k*tsysteem", zei makelaar Hein vol medeleven. Voordat wij ons eigenlijk pas goed realiseerden dat we een bod hadden gedaan, kregen we al te horen dat we het niet waren geworden. De verkopers hadden gekozen voor iemand met eigen geld. Iemand die geen hypotheek hoeft te sluiten om de koopsom te betalen. Au.

Ondertussen waren wij ons wat aan het verdiepen in het kopen van een huis. Een hypotheekadviseur bezocht. Allemaal net echt. Folders werden opgestuurd van nieuwbouwprojecten. Instapprijs vijf ton waar je dan circa 70 vierkante meter en twee kamers voor krijgt. Ja, ja. Terug naar de oudbouw dan maar. De faxen bleven binnen komen. Twee, soms drie keer per week huizen bezichtigen. We zagen, zoals dat heet, de spanning op de markt toenemen. Steeds minder huis voor steeds meer geld. Op de voorpagina in de krant stonden artikelen over de huizengekte in Amsterdam en Utrecht. We hielden moed. Fax nummer 23 of zoiets zag er veelbelovend uit. En verdomd, een geinig huis in de buurt van het Amstel station. Vraagprijs: 310.000. Wij wilden het heel graag en na lang overwegen deden we een bod van 330.000. We zijn eigenlijk ook gek ook, zeiden we nog tegen onszelf. Anderen bleken echter nog gekker, want het huis ging weg voor ruim 4 ton. "Dit is niet leuk meer, hè?" vroeg makelaar Hein retorisch. Eh...

Na een week faxstilte, ik denk dat Hein ons even wilde laten bijkomen, kwam er weer een binnen. Een appartement in een zijstraat van de Overtoom. Nou, dat is in ieder geval dicht bij ons werk, dachten wij bij onszelf. Je merkt, het enthousiasme was minder geworden. Komen we daar aan op het bezichtigingsuur, staan er letterlijk 83 mensen voor de deur te wachten. Het was het laatste huis waar we zijn gaan kijken. We zijn inmiddels overgestapt op het zoeken van een huurwoning. Dus als je nog wat weet, stuur gerust een mailtje. Steunbetuigingen zijn ook welkom ;)

VRIJDAG: VOORPROEVER

Ik ging op mijn 23ste voor tijdschriften schrijven en later werken zonder journalistieke opleiding. In diezelfde tijd dook ik het net op zonder computerachtergrond. En ik ben nu executive editor van BitMagic zonder dat ik kan tekenen of animeren. Ik ga soms bij mezelf te rade hoe dat eigenlijk kan. Want je bent geneigd te denken dat je iets zelf goed moet kunnen wil je het kunnen redigeren. Dat is dus helemaal niet zo.

Een redacteur is in mijn ogen een superuser, geen expert. Een ogenschijnlijk klein maar essentieel verschil. Een user benadert de dingen met een zekere afstand, nonchalant bijna. Hij wil onderhouden worden, geen case study doen. Wat telt is de eerste indruk, het buikgevoel. Een user heeft geen zin om na te denken over compositie en redactie. Dat is zijn rol ook niet. Een goede compositie, of dat nou een tijdschrift is of een editie met animaties zoals bij BitMagic, valt de user nauwelijks op. Het verneukeratieve is echter dat als je de compositie achterwege laat, de user iets zal missen zonder echt te weten en te willen weten wat het is dat hij mist.

Ik krijg bij BitMagic dagelijks mailtjes binnen met filmpjes, BitFlicks zoals wij ze noemen. De eerste indruk die ik van een flick krijg, beschouw ik als mijn belangrijkste beoordelingsmoment. Ziet het er lekker uit? Loopt ie lekker? Kan ik het volgen? Het gebeurt zelden dat ik een filmpje ontvang waarin alles klopt. Maar waar baseer je je dan op denk je misschien. Bij BitMagic hanteren wij allerlei technische en inhoudelijke criteria, maar dat is niet genoeg. Bij lange na niet. Een filmpje kan makkelijk aan al die criteria voldoen en toch niet leuk, niet lekker zijn.

Wat je naast criteria nodig hebt is simpelweg: smaak. Een redacteur is de smaakfilter, een voorproever in dienst van de user. Een heerlijke rol als je het mij vraagt. Eet smakelijk.

Information isn't the valuable commodity. The valuable commodity is information sorting. And actually, style is the most sophisticated form of information sorting. -George Alistair Sanger [in Joystick Nation van JC Herz]

Erwin van der Zande

[verschenen op ew72.com, week 39 99]