Swingbo organiseert surprise reizen. Je geeft een aantal voorkeuren op, je budget en een vertrekdatum. De rest is een verrassing. Alles wordt geregeld. Vlak voor je vertrek hoor je pas waar je heen gaat. De reis boeken alleen al is een avontuur.

Het regent buiten als ik voor mijn computer plaats neem om mijn mail te checken. De lucht buiten is zo grijs dat ik mijn bureaulamp aan moet doen. Het is herfst en mijn gedachten dwalen af naar de 'to do'-lijst in mijn hoofd. Al maanden staat daar 'vakantie' op in hoofdletters. Vakantie ja, dat moet ik ook nog doen. Kan ik wel gebruiken na al dat gewerk de laatste maanden. Het is alleen zo'n gedoe. Ik kan nog wel verzinnen waar ik heen zou willen. Maar dat doorbladeren in van die folders, het vergelijken van de prijzen, het wachten in de D-Reizen winkel, pfff, nee dank je. Je moet bovendien vooruit plannen en hoe weet ik of ik tegen die tijd wel zin heb? En waar ik zin heb? En of er iemand zin heeft om mee te gaan? Veel vragen en keuzes waar ik er elke dag al genoeg van moet maken.

Ik verstuur het laatste mailtje en start mijn browser op. Ik loop langs een aantal sites en beland dan op Swingbo.nl. 'Je gaat op reis maar weet niet waarheen' lees ik op de homepage. Ik klik verder. 'Verrast worden? Op zoek naar een bijzondere ervaring? Geen tijd of zin om alle reisgidsen door te nemen? Swingbo biedt surprise reizen aan!' Bingo, denk ik bij mezelf, dit is het. Dit ga ik doen. Ik ga op een verrassingsvakantie! Even twijfel ik nog. Je bent immers afhankelijk van de creativiteit van de mensen die de reis voor je organiseren. Ik heb nog niemand over Swingbo gehoord en het enige waar ik af op kan gaan is de website. Die ziet er smaakvol uit, gemaakt door mensen met gevoel voor stijl. Ik besluit de stap te nemen. Als het aan mezelf ligt, blijf ik het hele jaar in Amsterdam. En de mensen van Swingbo doen voor mij al het vuile werk.

Zaterdag 11 november: de vragen

Het enige wat je vooraf zelf moet doen, is een reisprofiel aanmaken. Dat begint met het opgeven van wanneer en hoe lang je op vakantie wilt. Ik vul de gewenste dag in en dat ik een week later weer terug wil zijn. Vervolgens moet ik kiezen tussen Nederland/België of buitenland. Ik kan het er net zo goed van nemen denk ik en klik op buitenland. Dan een rijtje 'kies er 1 of 2'. Verwennen of Actief? Ik ga maar een weekje en ben al actief genoeg. Ik klik op verwennen. Culinair of Cultuur? Cultuur. Hey, ik ben zo'n type die voorgekookte andijviestamppot koopt bij de Albert Heijn.

Er volgt een blok vragen onder de noemer 'hoe'. Kies er 1 of meer: hotel, appartement/huisje, pension, of bed & breakfast? Ik kies hotel en appartement/huisje. Ik hou van mini-bars maar hotels kunnen zo ongezellig zijn. Aan de andere kant, ik ga alleen. Kan ik altijd nog een boom opzetten met de nachtportier. Ook moet ik kiezen hoe ik mezelf wens te vervoeren. Ik vind het allemaal best, alleen heb ik geen eigen auto, dus die kruis ik niet aan. En dan een belangrijke: basic, comfort, luxe? Hmm, pittig. Ik kies comfort. Geen zin in een boemeltrein en luxe gaat vast in de papieren lopen.

Het eerste blok vragen over 'voorkeuren' gaat in op sportieve activiteiten. Bij de watersporten hou ik het op zwemmen en snorkelen. Ja eh, niet te actief hoor. Van de wintersporten kies ik geen van alle, hou ik niet zo van. Balsporten vind ik wel lachen, dus ik kies uit een hele rits squash, tennis en voetbal. Ik heb hoogtevrees, van de 'hoogtesporten' vallen parachutespringen en bungeejumpen af. Ik wil me ook weer niet te veel laten kennen dus ik vul bergbeklimmen en mountainbiken in.

Cultuur is aan de beurt. Bij de muziekvoorkeuren kies ik klassiek en pop en bij 'anders' tik ik 'club' in. Kijken of ze daar wat mee kunnen. Ik heb geen zin in een kunsttrip en vul alleen design in bij de beeldende kunst. Platteland, steden, monumenten, opgravingen, oude ambachten, of tradities? Wow, dit wordt me een beetje te stoffig. Ik vul hier helemaal niks in.

Na sportief en cultuur volgt natuur. Bloemen, tuinen, of bossen? Bossen zijn cool. Vissen, vogels, of wildlife? Wildlife! Strand, meren, watervallen, bergen, rotsen, vulkanisch, woestijn, of national park? Vind ik allemaal te gek en kruis ze daarom allemaal aan.

En dan het betere werk: sauna, massage, badhuis, beautyfarm, of meditatie? Ik klik sauna, massage en badhuis aan. Dat wordt vervolgd door nog meer lekkers: restaurant, bar, disco, casino, of nachtclub? Now we're talking. Ik klik op bar, disco en nachtclub.

Het profiel wordt zakelijk afgerond. De eerste vraag is naar het budget. De bedragen lopen van 700 euro op naar 1400. Ik klik op 1000 euro. Lijkt me ruim voldoende voor een weekje. Ik ga in mijn eentje, ben een roker en maak gebruik van de optie een annuleringsverzekering af te sluiten. Je weet maar nooit. Swingbo berekent vervolgens de kosten van de verrassingsvakantie. Er rolt een bedrag uit van 1500 euro. Vaag, want ik gaf net op dat mijn budget 1000 euro is. Dan zie ik in kleine letters staan dat er 1-persoonstoeslag geldt van 50 procent. Leuk, de vrijgezel wordt weer genaaid. Ik wijzig het budget in 700 euro en kom ik dan uit op 1050 euro. Het profiel is ingevuld en ik bevestig de boeking. Het wachten kan beginnen.

Woensdag 14 november: mailtjes

Ik ben aan het werk als er plots een mailtje binnenkomt van Swingbo. Ze hebben nog wat vraagjes. Of ik bezwaar heb om naar een land te gaan waar de levensstandaard duurder is dan in Nederland. De eerste aanwijzing! Een duurdere levensstandaard sluit immers een heleboel bestemmingen uit. Tot slot willen ze nog weten of ik het erg vind als ik een dag korter weg ben, omdat ze dan beter in het budget kunnen blijven. Dat zal wel een superdeluxe trip worden denk ik bij mezelf en mail dat dat prima is. Onderaan het mailtje schrijft Swingbo 'Spannend hè?' Best wel ja.

In de dagen daarna ontvang ik nog een paar mailtjes. Zo blijkt vertrek op de vrijdag die ik had ingevuld niet mogelijk. Ik kan kiezen tussen donderdag of zaterdag. 'Donderdag is iets leuker aangezien je dan maximaal gebruik kan maken van het weekend', schrijft Swingbo. Donderdag it is. Vijf dagen later ontvang ik een mailtje met de vraag of ik een rijbewijs heb. Die heb ik. Over een dikke week ga ik al. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet langer in toom houden en mail ze met de vraag waar de hints blijven. Je ontvangt namelijk hints over je bestemming enkele dagen voor je vertrekdatum. 'Loopt de spanning al een beetje op?' reageert Swingbo. Ik zal dat weekend de hints ontvangen. 'Het mailcontact wat we tot nu toe hebben gehad was natuurlijk nog maar een voorproefje. Nu volgt het echte werk! Groeten en veel plezier straks in...' Ze hebben er duidelijk schik in.

Zaterdag 17 november: de hints

Het is zaterdag en er zit een dikke envelop tussen de post. Op de achterkant staat Swingbo als afzender handgeschreven. Oh boy, de eerste hints zijn gearriveerd. Ik maak de envelop snel open. Er zit een boekje in. Een soort transparante Filofax met vulling. Op de eerste pagina staat het Swingbo logo. 'Hallo Erwin', staat er op het volgende pagina. 'Hier is ie dan. Je persoonlijke swingboek. De tabbladen, de eerste hint en een inpaklijstje zitten er al in. Je swingboek zal echter steeds voller raken. Maar waarmee? En nu maar weer raden dus... Leuk he, voorpret! Het Swingbo team.'

Ik sla snel de pagina om. Op dat moment is mijn neef Michel op bezoek en Andrea, een vriendin van me. 'Wat staat er? Wat staat er?' zegt ze opgewonden. Andrea is op de hoogte van de verrassingsvakantie en deelt in de spanning. Ik zie drie hints staan en lees ze hardop voor: HOT OR NOT? MAN ON THE MOON? BRUISEND BORRELEND? We kijken elkaar even aan... huh? Ik sla de pagina om naar de eerste inpaklijst. 'Wat heb je zeker nodig?' staat erboven. Gevolgd door drie rijtjes. De eerste: paspoort (niet verlopen), pinpas en creditcard (nodig bij autoverhuur / hotelovernachting), rijbewijs, fotocamera en fotorolletjes. Okay, ligt voor de hand. De tweede: ondergoed, sokken, zwemgoed, badlaken, toiletspullen. Geen verrassingen hier lijkt me, al kan zwemgoed een clou zijn. Het derde rijtje is daarentegen veelzeggend: waterafstotende kleding, winterkleding (jas, truien, sjaal), stevige schoenen. Je gaat dus niet naar het strand zegt mijn neef. Ik sla ook dit blad om en zie twee rijtjes staan onder de kop 'wat heb je misschien nodig?' Het eerste rijtje: hippe kleding, spannende pyjama, badslippers, badeend. Spannende pyjama? Het tweede rijtje: wekker, verrekijker, zakmes, mobieltje, cassettebandjes. Op de pagina is ook een fotootje geplaatst. De foto is niet heel duidelijk maar er is een berglandschap te zien met veel witte rook. 'IJsland!' roepen Andrea en Michel vrijwel in koor.

Het is even stil. Iedereen denkt na. IJsland is een bestemming waar ik heel graag heen zou willen. Reykjavik schijnt een bruisende stad te zijn, de vrouwen zijn er bloedmooi en de natuur overweldigend. Het zou ook Lanzarote kunnen zijn op de Canarische Eilanden, zegt Andrea. Daar heb je ook vulkanen. Zegt het boekje ook of je zonnebrandcreme mee moet nemen? Eh nee, zeg ik. 'Dan lijkt het me IJsland.' Ik pak mijn aantekeningen erbij van het reisprofiel. IJsland zou kunnen. Lanzarote ook. Sicilië (waar de Etna op ligt) zou ook kunnen. Maar wacht even: daar heb je geen winterkleding nodig. Nee, het is IJsland voor mijn gevoel. Ik wil dat het IJsland is.

Ik kijk op internet bij The Lonely Planet en lees over IJsland. Klinkt allemaal prima. Bij Reykjavik.com bekijk ik uitgaansfoto's. Ik zie het helemaal zitten. Maar je weet het niet zeker, zeg ik tegen mezelf. Pin je er nou niet op vast, dadelijk ga je ergens anders heen en ben je teleurgesteld. Aan de andere kant... die hints, die slaan op vulkanisch, dat kan niet anders. En die winterkleding... het is dus koud. Ik zie op Reykjavik.com dat het momenteel 3 graden Celcius op IJsland is. En Swingbo had nog gemaild met de vraag of ik het erg zou vinden om naar een land te gaan waar het levensonderhoud duur is, zoals in IJsland. Ik probeer het wat los te laten. Woensdag, de dag voor het vertrek, krijg ik te horen waar ik heen ga.

Woendag 18 november: D-Day

Ik loop als ik wakker word naar beneden om te zien of de post al is geweest. Tegen beter weten in trouwens want de post komt altijd in de loop van de middag. Ik ga verder met mijn dag, moet nog een boel dingen afmaken. Rond een uur of 2 word ik gebeld. Het is Frank van Swingbo. 'Al iets ontvangen?' vraagt hij. Ik ga nog eens kijken op de deurmat beneden en verdomd, een hele grote dikke envelop. Terwijl ik de trap afloop vertel ik Frank dat het raden van de bestemming een ding is geworden in m'n vriendenkring en dat we na bestudering van de hints en de inpaklijst een sterk vermoeden hebben. 'Wat dan?' vraagt hij. 'IJsland', zeg ik. Hij houdt zijn mond. Op dat moment ben ik terug boven en heb de envelop open gedaan. Er zitten tien enveloppen in van verschillende grootte en gewicht. Op elke envelop staat aangegeven wanneer ik 'm mag openen. Voor vandaag zijn dat er drie. 'Begin bij nummer 1', zegt Frank die ondertussen zijn telefoon op de intercom heeft gezet om zijn collega's bij het nog jonge bedrijf mee te laten genieten van mijn spanning. 'Jaaaaaaaaaaa!' schreeuw als ik lees dat IJsland ook daadwerkelijk de bestemming is. Aan de andere kant van de lijn hoor ik opgewonden gelach. 'Veel plezier', sluit Frank af, 'alles zit erin. We hebben wel contact als je terug bent.'

Ik ben helemaal hyper, steek een sigaret op en maak alledrie de enveloppen open. In de eerste zitten drie vellen voor het swingboek met op de eerste dus de bestemming: 'IJsland: Reykjavik, nachtleven, geysir, gletsjer, vulkaan, maanlandschap, lava, watervallen, fjorden, vogels, ijsmeer, noorderlicht, hot-tubs, walvissen, dolfijnen, meren, hiken, zwarte aarde, rotspartij.' Goehoed! Op het tweede vel staan praktische tips over de valuta en het weer. Op het derde vel de informatie van Swingbo's contactpersoon op IJsland. (Zeg je nou op of in IJsland?) De tweede envelop die ik vandaag mag openen bevat nog meer enveloppen. Met daarin vellen voor het swingboek met informatie over m'n vlucht en een beknopt reisschema. Vrijdag breng ik de dag door in Reykjavik, zaterdag ga ik op jeeptocht, zondag naar de Blue Lagoon (?) en maandag naar de zuidkust. 'Je kunt dit als richtlijn gebruiken', staat erbij vermeld. Mooi, niks hoeft, alles kan. Zaterdag kan ik bij Hertz een Jeep ophalen. Is allemaal al geregeld. Slapen doe ik appartementenhotel Room with a View. Uitzicht op de haven van Reykjavik en op het dak een jacuzzi aan de foto's te zien. Op Roomwithaview.is bekijk ik foto's van het hotel. Ziet er allemaal erg tof en luxe uit. Verder nog vele vellen met hotspots en 'pubs & clubs'. Tot slot de vliegtickets van Icelandair en vouchers voor de huurjeep en het hotel. De derde envelop is dik en zwaar. Er zit een mooie toeristische gids in over IJsland uit de Insight/Discovery Channel reeks. Jezus, ze hebben er wel werk van gemaakt zeg. Ik doe alle vellen in het swingboek. Ik ben helemaal warm van de opwinding. Vanavond eens op mijn gemak de tips eens doornemen en in dat boek bladeren. En inpakken.

Donderdag 29 november: take-off

In het vliegtuig mag ik nog twee enveloppen openen. In de ene zitten nog meer tips voor in Reykjavik, in de ander zit een spel. Je schrijft zes opties op (hoe laat sta ik op, wat zal ik te drinken bestellen) en gooit de dobbelsteen. Beetje flauw maar toch best cute. Bij aankomst rond vier uur val ik met mijn neus in de boter: het sneeuwt, de temperatuur is -5 en het is al bijna donker. De winter is hier begonnen. In het hotel word ik opgevangen door Arni, de eigenaar, die mij naar mijn kamer leidt. Nou ja, kamer, het is eerder een appartement, modern ingericht. Arni is een echte gastheer. Als ik mijn spullen heb weggelegd, ontmoet ik hem beneden. We lopen wat door het centrum. Hij wijst alle leuke cafés, clubs en eettentjes aan. We eten wat in Vegamot, een stijlvol eetcafé waar 's avonds een DJ draait. Hij raadt mij aan die avond naar NASA te gaan, een tent die net is geopend. De lokale Bob Dylan treedt er op en ik zal er volgens Arni vast leuke lui ontmoeten.

De IJslandse protestzanger op leeftijd is populair, het zaaltje is bomvol. Ik spreek twee vrouwen aan in het Engels en vraag ze wanneer het optreden begint. We raken aan de praat. Ik vertel waar ik vandaan kom. Een van de twee blijkt een tijd in Amsterdam te hebben gewoond en gewerkt. Vigdis heet ze. 'Sounds like Dig This', zeg ik. Ze lacht maar niet van harte. Als ze even wegkijkt, neem ik haar in mij op. Ze heeft donkerblond modieus geknipt haar. Een wit gezicht met groene, ietwat bedroefde ogen. Een jaar of 35 schat ik. Ze is lang, slank en draagt een jeans-kleurige lederen broek op een wit shirt met lange mouwen en een klein dierenvel over haar borsten. Maat 75B zo te zien. Ze is niet de allermooiste vrouw in de zaal maar ze steekt er toch bovenuit: ze heeft iets, ze straalt een soort eigengereidheid uit. Haar vriendin is zwart gekleed, hoogblond met knalrode lippen en grote ogen. Bij haar voel ik niks. Ik bied aan wat drinken te halen. Gin-tonics willen de dames. Ik loop naar de bar en bestel drie Gin-tonics. 'Single or double?' vraagt de barvrouw. Juist, welkom in Reykjavik. Als de uitgemergelde protestzanger dan eindelijk zijn optreden begint, gaan we vooraan bij het podium op de grond zitten. De dames danken mij opvallend hartelijk als ik weer wat te drinken heb gehaald. Zijn ze dat hier niet gewend? Ik pak het bonnetje van de bestelling en reken het bedrag om. Aha. 'Proost', zegt Vigdis in het Nederlands. Ik mag haar wel. Na afloop van het concert nemen de dames mij op sleeptouw. We rijden wat door Reykjavik en komen uit bij een bar met live muziek. Als ook die tent dichtgaat, wisselen we mobiele nummers uit. Ik beloof Vigdis dat ik de volgende dag langs zal komen in haar winkel. We kussen elkaar goedenacht.

Vrijdag 30 november: rotte eieren

Ik word wakker en sla de gordijnen open. Wow. Wat een uitzicht. Ik kijk uit over het centrum van Reykjavik met daarachter een deel van de haven en in de verte de bergen aan de overkant van de baai. Alles is wit. Arni belt. Of alles kits is en hoe mijn avond was geweest. Ik doe uitgebreid en enthousiast verslag. 'So you've already made some friends in Iceland', lacht hij. Hij vraagt wat mijn plannen voor vandaag zijn. Ik vertel hem dat ik de stad eens ga verkennen. Bel me maar als je terug bent, zegt Arni, dan doe ik de jacuzzi voor je aan op het balkon. Wat een service.

Ik loop dwars door de stad naar het winkelcentrum waar Vigdis haar winkel heeft. Als ik haar zie, zwaait ze verrast en blij. Ze runt een soort giftshop met van die designer-wekkers en ander duur prul. Ze laat de winkel aan een medewerkster van haar. Ze moet zelf nog de stad in. We eten wat. Ik vertel haar dat de zwavellucht van de douche mij die ochtend lichtelijk verraste. Het stinkt naar rotte eieren. 'Don't worry, we Icelanders don't smell it anymore.' Vigdis is zo'n type die iedereen in de scene kent. Zo'n type die overal op de gastenlijst staat. Een perfect contact in een vreemde stad.

Zij gaat haar boodschap doen en geeft mij een lift naar Perlan, een architectonisch hoogstandje op een van de heuvels in Reykjavik net ten zuiden van het centrum. Bovenop een aantal reservoirs ligt een glazen koepel met uitzicht over de hele stad. Op de weg terug de stad in loop ik langs de Hallgrimskirkja, een hoge kerk die het beeld van Reykjavik bepaald. Ik steek binnen een kaarsje aan voor mijn moeder, dat zou ze voor mij ook doen. Buiten voor de kerk staat het stoere beeld van Leifur Eiricsson, de IJslandse Viking die rond 1000 n. Chr. Amerika ontdekte. Terug in het appartement pak ik mijn swingboek er bij en de enveloppen voor morgen. Die zullen vast met de jeeptocht van morgen te maken hebben. In de eerste zitten weer tips voor hotspots zoals de Blue Lagoon en het nationale park Pingvellir. In envelop 7 zit een verrassing: 'een IJslands muziekje voor in de auto!' In envelop 8 zit een bandje met Björk muziek. Geinig.

Ik word wakker op de bank als de telefoon overgaat. Het is Arni. De jacuzzi is gevuld en verwarmd. Ik kleed mij uit, trek de badjas aan die in de kast hangt en loop op blote voeten door de sneeuw over het dakterras naar de jacuzzi. Het vriest vijf graden, het is volle maan en Arni heeft een biertje op de rand van de jacuzzi klaar gezet. Ik laat mij in het warme, verlichte water zakken en steek een sigaret op. Ik kijk over Reykjavik uit en voel me als een god in eh, IJsland. 'So how are we doing?' vraagt Arni die even later komt kijken hoe het gaat. 'Nobody's going to believe this', zeg ik. Ik speel met de bubbels en voel dat mijn haar is bevroren. Even later komt Arni een glaasje brandewijn brengen dat in brand staat. Uitblazen en in een keer achterover slaan doet hij gebarend voor. Deze gastheer weet wat verwennen is.

Zaterdag 1 december: alleen op de wereld

Zaterdag. Jeepdag. Nu heb ik al een paar jaar een rijbewijs maar het rijden in een 4x4 Jeep door een dik pak sneeuw valt niet mee kan ik je vertellen. Vol goede moed zet echter ik koers naar Geysir, de geisers der geisers op IJsland. Ik volg route 1 die langs de kustlijn loopt en beland op een B-weg als ik de afslag neem richting Geysir. Na twee uur rijden begin ik te twijfelen of ik niet ergens de volgende afslag heb gemist, die naar Pingvellir, de eerste stop op weg naar de Geysir. Langs de weg, die alleen te herkennen is aan de wielensporen en de gele palen die boven de sneeuw uitsteken, staan nauwelijks bordjes. Plots zie ik er een en stop de jeep. Ik veeg de sneeuw van het bord en zie dat ik nog steeds op de goede weg ben. Ik kijk om heen en merk dat ik helemaal alleen ben. Geen andere auto's, geen woningen, zelfs geen dieren. Alleen maar heuvels, sneeuw en gele palen. Slik. Op de radio hoor ik een liedje met als refrein 'it's okay to be alone'. Ik zet de radio wat harder, zing hardop mee en rijd verder.

De Geysir en de nabij gelegen Gulfoss waterval heb ik nooit bereikt. Het laatste stuk van de route was afgesloten wegens te veel sneeuw. In een grote boog rijd ik terug richting Reykjavik. Ik heb bij elkaar zes uur in de auto gezeten. In je eentje door niemandsland. Sommige mensen zoeken dat juist op, op zoek naar zichzelf of zo. Ik vind het eerlijk gezegd maar ongezellig. Ik ben bovendien meer een stadsmens dan ik vermoedde.

Bij terugkomst in het hotel stelt Arni mij voor aan een stel Spanjaarden uit New York, Francisco en Maribella, die op dezelfde etage verblijven. Het klikt wel. Die avond gaan we naar Vegamot waar ik ook met Vigdis heb afgesproken. Het is naar goed IJslands gebruik weer drinken geblazen. In Vegamot, in Gaukur á Stöng waar toevallig Guru (van het album Jazzmatazz) een concert geeft en in de Astro, een nachtclub waar ik uiteindelijk met Vigdis samen beland. De Astro doet mij in de verte terugdenken aan de Amsterdamse Roxy en Nighttown in Rotterdam maar dan kleiner. Veel schaarsgekleed volk, de een nog mooier dan de ander, zowel vrouwen als mannen. En allemaal op de een of andere manier uit hun dak. In het herentoilet bekijk ik mezelf in de lange spiegel en naar mijn veel te dure, lederen DKNY broek die ik laatst in een opwelling heb gekocht. Ziet er prima uit zeg ik tegen mezelf en moet lachen om mijn aangeschoten blik die ik in de spiegel zie teruggrijnzen. Weer binnen sleep ik Vigdis mee de dansvloer op en geef me over aan de muziek. Vigdis wijst een paar bloedmooie meiden aan die achter mij staan te dansen. 'They're pretty', zegt ze. Ik snap het even niet en zegt tegen haar: 'Yeah, they are... but I'm here with you.' Ze glundert even en pakt mijn hand terwijl ze de zaal inkijkt. We dansen, drinken en kunnen niet meer van elkaar afblijven. Tijd om te gaan.

Zondag 2 december: kater

Als ik wakker word, krijg ik maar een oog open. Vigdis ligt naast me. En buiten sneeuwt het. Vigdis' mobiel gaat. Ze moet naar haar winkel. We hebben die nacht heerlijk en voluit gevreëen maar nu zie ik een afstand in haar ogen. Ze is met haar gedachten al weer bij haar werk en andere verplichtingen. Alsof ze wil zeggen: je bent een leuke knul, ik heb genoten, bedankt. En dat vind ik prima. Als ze de deur uit is, draai ik mij nog eens lekker om. 's Avonds om 7 uur word ik weer wakker, neem een douche, kleed me aan en klop op de deur van de Spanjaarden om te zien hoe hun avond is afgelopen. De houten kop van Francisco die de deur open doet, zegt mij genoeg. We eten wat beneden in de bar naast het hotel. Veel mensen zijn er niet op straat. Zondag is katerdag in IJsland, zo lijkt het. Arni heeft de perfecte remedie: een bezoek aan de Blue Lagoon. Dit is een plek waar je kunt zwemmen en badderen in mineraalrijk zeewater dat wordt verwarmd door de aarde. We pakken de jeep en rijden richting Keflavik. Als ik in het warme, melkwitte water stap, voel ik de kater langzaam uit mijn lichaam glijden. Die IJslanders hebben het maar goed voor elkaar hier. Die nacht slaap ik als een baby.

Maandag 3 december: walvis

De eennalaatste envelop. De vluchtgegevens terug naar huis staan erin. Francisco en Maribella nemen zo'n toeristenrit naar de Geysir. Ik geloof het wel en besluit wat cultuur op te snuiven in de stad. De eerste twee musea die ik bezoek zijn echter gesloten wegens verbouwingen. De derde, The Cultural House, heeft een expositie over de Vikingen. Ik heb iets met Vikingen. Ben er zelfs naar een vernoemd. Een stripfiguur dan. Ik struin nog wat door de stad. Ik beluister en koop in een platenzaak de nieuwste cd van de IJslandse formatie Sigur Rós. Een soort Radiohead meets Portishead. Er hangt een maandagsfeer en besluit Arni te bellen om mijn diner bij toprestaurant Humarhúsid te verzilveren. Dat was nog een verrassing van Swingbo. Ga ik daar in mijn eentje naartoe? Waarom ook niet denk ik bij mezelf. Ik kleed me voor mijn doen netjes aan, steek een boek in mijn pooljas en loop op mijn gemak naar Humarhúsid. Binnen is het heel sjiek en ik laat me meevoeren in de sfeer van luxe. Als ik een sigaret opsteek, rook ik die langzaam. Het glas witte wijn pak ik bij zijn hals zoals het hoort. En ik leg netjes het servet op mijn schoot. Vooraf eet ik walvis ('yes, it's legal'), het hoofdgerecht is kreeft met een kaassaus. Zelden zo lekker gegeten.

Terug in het hotel bel ik Vigdis voor een laatste afspraakje. We spreken af in café Svarta Kaffi. Francisco en Maribella komen ook nog langs. Nog een keertje drinken dan maar. Nadat we afscheid hebben genomen en email adressen hebben uitgewisseld, ben ik terug in mijn appartement. Het is 2 uur. Drie uur later moet ik opstaan om naar het vliegveld te vertrekken. Au.

Dinsdag 4 december: thuis

Arni belt me wakker. In de taxi slaap ik verder. En in de flybus naar het vliegveld. En in het vliegtuig naar Amsterdam. Als we landen, word ik wakker. En ben compleet uitgerust. Thuis maak ik de laatste envelop open. Er zit een kaartje in. 'Spannende reis gehad? Veel groeten, het Swingbo team.' Jongens, mijn complimenten.

Erwin van der Zande

[opgenomen in het nulnummer van Lust, december 01; een ingekorte versie is gepubliceerd in Torch #47, februari 02]