Ik ga volgend jaar niet minder drinken. En al helemaal niet stoppen met roken. Dat doe ik veel te graag. Ik hou sowieso niet zo van goede voornemens. Het gaat meestal om dingen die er toch niet van komen. Ik bedoel, als het je in het afgelopen jaar niet is gelukt, waarom jezelf dan wijsmaken dat een plechtige belofte onder het genot van een glas champagne op Oudejaarsavond daar daadwerkelijk verandering in brengt? Nee, veranderingen gebeuren door rigoreuze stappen. Je moet jezelf soms een handje helpen door onomkeerbare beslissingen te nemen. Want dan moet je wel.

Nu had ik de laatste tijd ergens last van. Ik begon mij er steeds meer aan te ergeren. Het is niets ernstigs, maar ik was het wel zat. Het was tijd voor een verandering. Voor actie. Een symbolische actie misschien wel. En ook al was het nog wat vroeg, ik besloot de stap alvast te nemen. Ik liep vastberaden naar de winkel. Ik stapte binnen, liep direct op mijn doel af, rekende af en stond binnen een minuut weer buiten. Tevreden. Wetende dat ik een ander pad in had geslagen. Ik had een Filofax agendavulling gekocht voor 2002.

Een agendavulling ja. Is dat alles hoor ik je denken. Misschien heb je gelijk maar een agenda moet je niet licht opvatten. Je houdt je afspraken er in bij, schrijft er telefoonnummers in op en je bewaart er briefjes en bonnetjes in. De agenda laat zien hoe je week eruit ziet. Zodat je dat zelf niet meer hoeft te onthouden. Een papieren secretaresse zeg maar die voor jou de dingen op een rijtje houdt. En wie wil er nu geen secretaresse?

Nu ben ik zo'n type die graag de mooiste secretaresse heeft. Een Succes agenda vond ik wat te gewoontjes. Die gebruikte mijn vader altijd. Nee, zo'n Britse Filofax, dat had meer stijl. Ik heb de oude jaargangen hier nog liggen. Maar de laatste dateert uit 1998. Er was namelijk iets nieuws op de markt verschenen. Het was elektronisch. Het was digitaal. Het was de toekomst en ik ging die trein voor geen goud missen. Het was de Personal Digital Assistent. PDA in het kort. Gadgetfreak als ik ben, moest en zou ik zo'n ding hebben. Ik schafte een Palm III aan. Ik vond het geweldig. Er zat zelfs een pennetje bij waarmee je op een klein stukje van het display kon schrijven. Toegegeven, het was een kriem om het alfabet van Palm, Grafitti genaamd, jezelf aan te leren, maar hé, wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Maar nu heb ik genoeg van de pijn. Niet dat ik die Palm nog gebruikte hoor. Die bleef vooral in zijn cradle staan toen ik weer thuis ging werken en minder vaak op pad was. Ik schakelde in die tijd over op Outlook 2000 op mijn pc. Daar zat ook een prima kalender in en een adressenboek. Er was alleen een probleem: het importeren van mijn data uit de Palm naar Outlook mislukte. Kon ik alles met de hand opnieuw gaan invoeren. De tweede keer dus want de overgang van Filofax naar Palm had me ook al een weekend gekost.

De laatste tijd ben ik weer vaker van huis. Dan werk ik op locatie of heb afspraken buiten de deur. Ik bleef Outlook gebruiken maar dat kon ik niet meenemen. Toen ik voor de derde maal in een week bleek een dubbele afspraak had gemaakt, moest er iets gebeuren. Nu had ik nog een spiksplinternieuw Motorola toestel liggen. Bloedgeil ding. Een mobiele telefoon en PDA ineen die ook nog eens met Outlook kon praten. Mijn gebeden waren gehoord. Ik hoefde én een apparaat minder in mijn tas mee te slepen én ik hoefde mijn adressenboek en kalender alleen over te pompen. Ik had echter iets te vroeg gejuicht.

De synchronisatiesoftware van het Motorola toestel weigerde namelijk dienst. Kon ik alsnog mijn nummers met de hand in de hybride telefoon gaan invoeren. Met zo'n kutpennetje, letter voor letter. Ik had Motorola nog gebeld maar kreeg zo'n helpdesk-medewerker met een zwarte band in afwimpelen aan de lijn. 'Dan moet u een fax opstellen, het probleem helder formuleren en uw volledige configuratie omschrijven, dan sturen wij het door naar tech support experts en krijgt u bericht wanneer zij de oplossing hebben bedacht.' Ja, zo lust ik er nog wel een. Weet je wat? Barst allemaal maar. Palm, PocketPC, hybride telefoons, ik heb het er helemaal mee gehad. Ik ga gewoon weer met een echte pen in mijn Filofax schrijven. De hele week in een oogopslag voor me. Geen gezeur met batterijen. En hij kost me maar twintig piek.

Ik haalde de Filofax vulling voor 2002 op de stoep voor de winkel uit mijn jaszak en las de tekst op de wikkel: 'Welcome back, mate.'

erwin@vanderzande.com

[gepubliceerd in Net Magazine. december 01]