Sinds Tomb Raider heeft de virtuele seksbom definitief haar intrede gemaakt in de gameswereld. De digitale dames verkeren overwegend nog in de Russ Meyer-fase: cup D, een wespentaille, een kont gemaakt voor g-strings en lange benen. En de gamers lusten er pap van. PC Zone neemt een close-up.

Afgezien van de bulk cd-roms met plaatjes, videofilmpjes en flauwe spelletjes hebben seks en bloot nooit een rol gespeeld in video- en computergames. Lange tijd waren de 'personages' in games te abstract om vrouwelijk te zijn, laat staan aantrekkelijk. In Pong bediende de speler een verticaal streepje. In de eerste generatie arcadegames werd het streepje een voertuig met een kannon. Pas met Pacman kreeg de videogame een gezicht, zij het nog steeds tamelijk abstract, en met Ms. Pacman voor het eerst een geslacht. Van een persoonlijkheid was nog lang geen sprake.

"I feel like there's somebody out there controlling my motion. I feel like there's somebody out there who makes my decisions for me."

Mario was de eerste. De loodgieter van Nintendo zag er tenminste menselijk uit. Maar niet voldoende. Hij had geen stem die tegen je praatte. Mario werd een ikoon maar geen ster, geen held waarmee je je identificeerde, geen lustobject waarover je fantaseerde. Als je het mij vraagt, dan is Duke Nukem (in Duke Nukem 3D) de eerste echte ster, de eerste echte persoonlijkheid. Duke is een macho die geld over de spatiebalk smijt en varkens neermaait als ontbijt. Hij praat in stoere one-liners en richt het woord aan jou: "What are you waiting for? Christmas?" Duke Nukem 3D draait om Duke en de speler mag even in zijn Dr.Martins staan.

"I think that once we've done something long enough, we become experts - and we can effortless repeat even the largest of tasks, whether it's tying our shoelaces, or locating ancient treasures."

De intrede van de vrouwelijke ster komt ongetwijfeld op naam van het spel Tomb Raider. Lara Croft, een volupteuze avonturierster, speelt de hoofdrol. Al snel na het verschijnen van het spel eiste Lara alle aandacht op. De vraag hoe goed, slecht of speelbaar Tomb Raider was, deed niet meer ter zake. Wat maakt het uit om level in, level uit, Maya tempel in, Azteken ruïne uit dezelfde handelingen te verrichten? Lara is in beeld. Nog een keer dat rotsblok opklimmen, want dan zie je haar kontje zo goed. Het perspectief in het spel is ondergeschikt aan het beeld van Lara. Staand in een hoek waarbij je zou willen zien wat Lara ziet, dan nog blijft de denkbeeldige camera op Lara gericht. Bij elke stilstand wordt de beste camerahoek gezocht. Het liefst en profiel natuurlijk.

"Other people would look at me and try to put themselves in my shoes and they would be trying to live my life for me."

Fansites op internet schoten als paddestoelen uit de grond. Met geluk trof je er een walktrough aan of cheatcodes. Tot op de dag van vandaag - Tomb Raider III is onderweg - zijn verreweg de meeste Tomb Raider sites hoofdzakelijk gewijd aan Lara. Met vooral grote collecties plaatjes, screenshots, wallpapers, fan art en pin-ups, de zogeheten Nude Raider plaatjes. Lara Croft als Homepage 3 Girl. Lara Croft look-alikes zoals Rhona Mitra die bijna net zo beroemd zijn als Lara zelf. Lara als guest star op een videowall tijdens een U2 concert. Ze heeft een single gemaakt en in 1999 zal Tomb Raider The Movie in de bioscoop te zien zijn. Lara's status als seksbom doet niet onder aan die van Pamela Anderson.

"Even if i were to die or somehow not even be e real person, I would always be real - or more real than real: hyper real - because me essence had expanded itself so hugely. And this would make me something strange indeed... something eternal."

Het maakt blijkbaar voor fans niet meer uit of hun idool van vlees en bloed is of niet. Niet geheel onvoorstelbaar overigens. De beleving tussen een echte of virtuele ster verschilt voor een fan immers nauwelijks. Hij ziet haar op televisie of op zijn computer, heeft misschien een poster aan de muur hangen en herkent haar stem. De fan zal zijn idool of natte droom nooit ontmoeten, nooit een hand geven, nooit "in het echt zien". Zij kan dus net zo goed niet 'echt' bestaan. En zeg nou eerlijk, zoveel verschil tussen Lara Croft en Pamela Anderson is er niet. Ze hebben allebei siliconen borsten, om maar wat te noemen. De virtuele seksbom heeft echter een groot voordeel ten opzichte van haar levensechte concurrenten. Lara is bestuurbaar, ze kan in zekere mate gecontroleerd worden door haar fans. In Tomb Raider III kun je haar naar verluid zelfs laten bukken. "Bend over, baby!" zou Duke zeggen.

"Lara never doubts my sincerity. She never doubts at all."

Voor de exploitant is een virtuele ster een uitkomst. Filmsterren zijn veeleisend. Ze willen een luxe trailer op de set, hooguit drie interviews en twee fotosessies per dag en aan het eind van de maand een riante paycheck. Lara daarentegen gehoorzaamt braaf, is nooit ziek, wil altijd op de foto en kost de exploitant alleen een handvol graphic designers en de computertijd waarin haar beelden hebben staan renderen. Kortom, de natte droom van elke marketing manager. En marketing is heel belangrijk in de gamesindustrie tegenwoordig. Spellen kosten miljoenen, een flop kan fataal zijn. Je kunt de gok wagen en een spel proberen te verkopen op de prachtige graphics (done that), de sublieme gameplay (been there) of de multiplay mogelijkheden (doing it tomorrow). Zelfs de echte toppers, doorgaans slechts een paar titels per kwartaal, hebben moeite een groot publiek te bereiken. Tomb Raider, en vooral Tomb Raider II, slaagde daar wel in. Vanwege Lara. Het is zoals bij films. Je kunt een prachtige film maken. Maar als er geen sterren in zitten, bereik je alleen de 'freaks' en niet de massa.

"It never ends. There's always going to be a new and higher level."

De les van Tomb Raider is goed aangekomen in de gameswereld. Zo wordt de 3D shooter Sin van Ritual verkocht op de jetsers van Elexis, het vrouwelijke hoofd van een bende bad guys die allemaal dood moeten. Die marketingstrategie is opvallend, te meer omdat Elexis in tegenstelling tot Lara Croft geen hoofdrol speelt in het spel. In de demoversie komt ze niet eens voor. In hoeverre er sprake is van een bewuste strategie valt overigens nog te bezien. De makers van Sin waren in ieder geval stomverbaasd toen ze via de hoofdredacteur van mij te horen kregen dat er nu al nude skins van Elexis op internet circuleren. Het spel moet officieel nog verschijnen.

"I wonder, what is she thinking?"

De opkomst van de bit babes lijkt onlosmakelijk verbonden met de computer. De consoles blijven uiteindelijk toch spelcomputers voor kinderen al lijkt Sony met de Playstation op een iets ouder publiek te mikken. De console staat ook in de woonkamer, boven op de videorecorder naast de tv. Niet echt een plek om je te verlekkeren aan de beha-maat van Lara of op het scherm met een nude-skin rond te lopen. De computer daarentegen staat meestal op een plek in het huis waar meer privacy heerst. Op zolder waar niemand komt behalve je moeder op maandagochtend om de was op te hangen. Of nog beter, op je eigen kamer of op het bureau in je thuiskantoor. Een plek waar je alleen bent. Alleen met Lara.

"And it wouldn't be only my memory they were constructing inside their heads."

Wie verder wil gaan dan Lara, komt in een ander genre terecht. Niet dat de seksgames geen sterren hebben. Virtual Valerie draait al een aantal jaren mee. Van recenter datum is Ultravixen uit het gelijknamige seksspel dat louter online kan worden aangeschaft. Bit babes als Lara, Elexis, Sarah Bryant (Virtua Fighter) en Veronica Callahan (The Lords of Tantrazz) blijven echter ten alle tijden aangekleed, tenzij je daar zelf door gamers gemaakte patches voor installeert. Ze hoeven ook niet naakt te gaan, daar gaat het helemaal niet om. Maar ze moeten er wel lekker uitzien. Want ook de gameswereld is show business geworden. Faster pussycat! Kill! Kill! Kill!

Erwin van der Zande

De citaten zijn afkomstig uit Lara's Book.

[gepubliceerd in PC Zone Benelux 13, oktober 98]