Je moet op internet een hoop kabaal maken wil je opvallen. Nu hebben we een aantal webloggers en internetcolumnisten in Nederland die daar aardig in slagen de laatste tijd. Dermate zelfs dat de buitenwereld het in de gaten krijgt. En er niet van gediend is. De online underground wil zijn horizon verbreden maar botst met een wereld waar wel regels gelden.

Internet is een anarchistische getto waar groepsverkrachtingen, discriminatie, overvallen, laster, oplichting, diefstal en vechtpartijen aan de orde van de dag zijn. Digitaal weliswaar maar dat mag de pret niet drukken. We zijn online allemaal vrije jongens die kunnen zeggen wat ze denken en downloaden wat ze willen. Geen IP-ban die ons tegenhoudt.

Als het Meldpunt Internet Discriminatie aanklopt bij de anonieme Telegraaf-journalisten van GeenStijl met het verzoek een tekst over kut-Marokkanen te verwijderen, dan weigeren zij dat natuurlijk. DaÕs satire man! En als Luuk Koelman van de rechter een column van zijn site moet verwijderen omdat hij daarin Gretta Duisenberg portretteert als een Palestijnse groupie waar zelfs Yassar Arafat niets van moet hebben, dan zetten wij een paar mirrors op om de uitspraak te sabotteren. Wat denken ze wel?

Shockcolumnist Nico Dijkshoorn, die ook voor Webwereld schrijft, is het beste voorbeeld van de botsing. Hij levert al jaren op internet zijn commentaar op televisie. In een stijl die helemaal des internets is: grof, plat en hard. Dijkshoorn is ambitieus en wil zijn vleugels uitslaan naar de televisiewereld. Er niet alleen over schrijven op internet maar ook echt meedoen. Gelijk heeft ie want je kunt op de buis aardig verdienen aan slap gelul. Het wil alleen niet lukken. Want de televisiewereld en de BN-ers zijn niet gecharmeerd van zijn stijl.

Adam Curry nodigde Dijkshoorn na een frontale aanval uit in zijn radioprogramma. Het gesprek mondde uit in een belachelijke schoolpleinruzie tussen twee pubers met teveel testoteron. Een persoonlijke vete waar het publiek niets mee te maken heeft en waarschijnlijk ook niet op zit te wachten. Dijkshoorn kreeg een herkansing bij Patty Brard. Zij had hem in haar televisieprogramma uitgenodigd naar aanleiding van een fictieve voorpublicatie uit Brards boek. Dijkshoorns column was een huzarenstukje van ranzigheid die bij Brard compleet in het verkeerde keelgat schoot. Ze ging op tv tekeer als een temeier. Dijkshoorn deed het iets beter deze keer, hij bleef redelijk koel, maar zijn verweer was niet bijster sterk. De column was volgens hem satire. En zei het feit dat zijn lezers dachten dat de voorpublicatie echt was niet genoeg? Het was vreselijke televisie om naar te kijken.

De platte, grove en harde stijl die op internet de toon aangeeft, werkt domweg niet op televisie. Het is te puberaal. Smaakloos. Geen wonder dat Theo van Gogh een website is begonnen. Wij gedragen ons als pubers zonder zelfkritiek die kijken tot hoe ver ze kunnen gaan. Lekker schreeuwen, lekker schoppen en lekker scoren. Zoals een hooligan die, nadat je hem vraagt waar al zijn agressie toch vandaan komt, keihard ÒkankerjodenÓ begint te joelen. We zijn de kut-Marokkanen van medialand.

Erwin van der Zande

[gepubliceerd op WebWereld, 21 november 03]