 |
|
 |
|
|
|
Marian Salzman (1959) is Director Brand Futures bij reclamebureau Young & Rubicam in New York. Ze brak door als trendwatcher toen zij Oprah mocht uitleggen wat wiggers zijn (white niggers). Van voorjaar 1996 tot zomer 1997 verbleef zij in Amsterdam. Een turbulente tijd waarin zij steeds vaker het net opdook. Haar ervaringen heeft Salzman verwerkt in Face2face in cyberspace, een copy-paste dagboek vol mailtjes en post-its dat onlangs is verschenen. Bij Shift een voorproefje. |
"Ik ben totaal verslaafd aan nieuws en verslind nieuws in alle soorten en maten. Techie stuff is okay. Zo blijf ik bij voor mijn werk; trends volgen is een baan van 7 dagen in de week, 24 uur per dag. Ik maak me altijd zorgen of ik wel genoeg weet van wat ik moet weten. Een werkdag mag dan, officieel, om 6 uur eindigen maar 's avonds kan ik het dan toch niet laten om nog even de 'Daily Deadline' van AdAge te checken - kijken welke bureaus iets geweldigs hebben gewonnen en welke bureaus iets geweldigs hebben verloren. Meestal is dit type nieuws niet eens echt interessant, maar je zult zien dat er iets enorms gebeurt op de dag dat ik AdAge niet bezoek.
Dit internet gebeuren heeft absoluut mijn verslaving aan tabloid nieuws opgelaaid - smullen geblazen. Ik denk niet dat ik nog heel veel meer nieuws uit het seksleven van president Clinton aan kan, al heeft het me soms totaal in de ban gehouden. Momenteel word ik lichtelijk onwel van deze 'Hij zei', 'Zij zei' journalistiek, maar dat kan over zijn zodra iemand anders iets interessants besluit uit te vreten. Morg, de golden retriever, en ik kijken per dag minstens een uur of twee naar dit soort sappige TV, om een beetje bij te blijven in het genre. Als je echt wilt lachen over de Yankee levensstijl, moet je dit artikel eens bekijken, een overzicht van een kwart eeuw Washingtonse seksschandalen. Maar mijn favoriete blik op het dagelijks leven is Suck. Er wordt beweerd dat iedereen een soort troebele kruising van zijn werk- en zijn eigen ik is. Voor mij geldt dat zeker. Tegenwoordig, nu ik weer in New York woon, voel ik me zo mogelijk nog meer een gemorphed mens: leven en werk, Amerikaans en Europees, dit alles in een blender gegooid en op topsnelheid vermalen. BLUR-BLUR-BLUR. Soms merk ik zelfs dat ik niet meer op de goede woorden kan komen - wellicht omdat ik me het prettigst voel bij het zogeheten cyberyack. Of zou het zijn omdat ik me in de afgelopen paar jaar slechts aan de Euro-Engels standaard heb gehouden: relaxte grammatica en een beknopt vocabulair? Wie zal het zeggen. Naar deze site wil ik nog wel eens gaan als ik hulp nodig heb bij het ontrafelen van netlingo en online jargon. Aan mijn werkkant tref je Fast Company aan, een erg cool tijdschrift over verandering; "over werken en leven in de nieuwe economie" aldus de makers. Ik kom hier vaak en graag om te kijken wat ze in hun categorie 'Web Only' hebben staan. Mijn hobbies zijn net zo willekeurig en lineair als cyberspace. Ik ben gek op antiek, vooral primitieve meubels en oude ambachten, al moet ik toegeven dat ik de laatste tijd steeds meer neig naar de polyester kitsch uit de jaren 70. Beetje queer misschien, maar wel lachen; ik hoor de disco al bijna weer dreunen. Ik hou ook veel van mode en kan uren surfen om modetijdschriften te lezen. FashionUK bijvoorbeeld of Style2000, een funky online mag dat ik onlangs heb ontdekt. Maar de beste manier om interessante items over inrichting en stijl op te snorren is gewoon veel zoekopdrachten geven en willekeurig van link naar link te springen.
Mijn laatste favoriete bookmark gaat over Amsterdam. Ik vind het heerlijk om een virtuele toer te beginnen op een willekeurige locatie en mijn geheugen te testen: "Ben ik hier ooit geweest? Waar is dit dan?" Geweldig. Ik zou vandaag begonnen zijn op de Vijzelstraat. Natuurlijk weet ik waar dat is, ik weet zelfs hoe ik het moet uitspreken. Hier woont een vriendin van me in een studentenhuis dat z'n beste tijd gehad heeft." |
© 1998 Planet Internet. Alle rechten voorbehouden.
