HTML, oftewel HyperText Mark-up Language, begon in alle eenvoud. Uitvinder Tim Berners-Lee had immers aan een bescheiden opmaaktaal genoeg om documenten middels hypertekst aan elkaar te kunnen koppelen. Een link, een witregel, een return, veel meer HTML tags waren er niet. Mosaic, de eerste browser voor het publiek, voegde een tag toe voor plaatjes: <img>. HTML was zo eenvoudig dat je de 'taal' na een middagje pielen, proberen en afkijken wel onder de knie had. Het web bloeide op en iedereen was zogenaamd uitgever.

Naarmate echter de populariteit van het web groeide, nam de vraag toe naar meer tags. Meer mogelijkheden waarmee de opmaak van een HTML-pagina professioneler kon worden aangepakt. In de beginjaren (1992-95) was het Netscape die deze ontwikkeling leidde. Wonderboy Marc Andreesen had zijn ervaring in het bouwen van Mosaic gebruikt om een nieuw bedrijfje te starten en een nieuwe browser te maken. Een browser waar - nog steeds - meer dan de helft van alle websurfers ter wereld gebruik van maakt. Elke nieuwe versie van het programma ging gepaard met een set nieuwe HTML tags. Tags die niet elke browser in die tijd kon 'lezen'. Zo was Netscape de eerste die tabellen ondersteunde, later gevolgd door frames. Stuk voor stuk opmaakmiddelen waar menig webdesigner op zat te wachten.

De tags van Netscape zetten de toon, waarmee de browser in de praktijk de standaard voor HTML vormde. Totdat Berners-Lee aanzet gaf tot de oprichting van het W3 Consortium. Dit consortium stelde zich met steun van de industrie (inclusief Netscape) op als een soort Kema Keur van het web. Het ontwikkelde de officieuze standaard HTML 2.0. Een standaard die echter al vanaf de start achter de feiten aanhobbelt. Frames bijvoorbeeld zullen pas zijn verwerkt in de aanstaande versie HTML 4.0, codenaam Cougar. En dan te bedenken dat frames al oud nieuws zijn. De lat ligt inmiddels op een hoogte die bestaat uit gelaagde (<style>) pagina's voorzien van geluid (<embed>) en kleine programmaatjes (<script>). En de enige twee resterende deelnemers in het veld zijn Netscape en Microsoft.

Microsoft zag vorig jaar plots het licht. Gates verklaarde internet tot core business. In no-time bouwde de softwaregigant zijn armoedige browser Internet Exporer om tot wat nu de enige serieuze concurrent is van Netscape. In eerste instantie hield Microsoft dezelfde tags aan als Netscape. Om vervolgens een eigen route te kiezen met eigen tags-specificaties. Voorbeeld: een frame zonder randje voor Netscape is <frame border=0>. Wil je dat de Explorer die tag ook kan lezen, dien je <frameset frameborder=0> te schrijven. Om moedeloos van te worden.

Maar wat nu nog details zijn, dreigt uit te groeien tot een regelrechte polarisatie van het web. Zowel Netscape als Microsoft werken momenteel aan versie 4.0 van hun browser. Met daarin Dynamic HTML: een combinatie van HTML, stylesheets en scripts die een normale pagina de functionaliteit zullen geven waar nu nog allerlei plug-ins en applets voor nodig zijn. Beide bedrijven ontwikkelen hun tags in een besloten sfeer, presenteren hun noviteiten als zijnde de facto standaarden en komen gewichtig met lijsten van bedrijven aandraven die hun HTML al zouden steunen. Hun doel is niet om de eindgebruiker van dienst te zijn maar om elkaar uit de markt te drijven. Ze denken in termen van concurrentie, niet van service. Het feit dat beide bedrijven participeren in het W3 Consortium, lijkt daar geen invloed op te hebben.

Hoewel de aangekondigde HTML-uitbreidingen - om over webcasting nog maar te zwijgen - het web hoogstwaarschijnlijk aantrekkelijker zullen maken, zou het doodzonde zijn wanneer dat ten koste moet gaan van de flexibiliteit van het web. Wat heb je aan een dynamische site als je die alleen kunt bezoeken mits je over Windows 97, Internet Explorer en Active Desktop van Microsoft beschikt? Of over Communicator, NetCaster en WebTop van Netscape? De Amerikaanse online uitgave Anchordesk besloot een petitie te organiseren. Om beide bedrijven tot een compromis te verleiden. Een mooie maar naïeve actie. Het is alsof je 15 jaar geleden IBM en Apple had gevraagd om vrienden te worden. Nee, het web wordt kiezen of delen. De vraag is alleen wie er mag delen en wie er moet kiezen.