Zondagavond, tien uur. Het is al donker als ik over de Bloemgracht loop. Door de ramen schijnen televisies. Ik stap binnen bij de Mad Processor waar het achterin vol blijkt te zitten met jongens. Ze zijn muisstil. De ogen zijn geconcentreerd op de monitors gericht die op tafels in een kring staan opgesteld. Dan doet eigenaar Hendrik 'Kep' Keppy (37) zijn koptelefoon af: "Joints gaan hier om de haverklap uit, koffie wordt koud en de pizzabezorger staat soms een kwartier op het raam te kloppen voordat iemand er erg in heeft."

In de Mad Processor kan men voor zes gulden een uur computergames spelen op het lokale netwerk. Binnen hangt een huiselijke sfeer. "Dat is met opzet", zegt Keppy. "Ik run geen café. Je kunt het nauwelijks horeca noemen. Eerder een computerbuurtcentrum waar mensen komen met vragen en om samen te gamen." De mondigste van de gasten is Jeroen (26). Hij woont in de buurt en komt regelmatig een paar uurtjes spelen. "Het feit dat anderen erbij zitten, vind ik belangrijk. Ik zou dan ook niet zo snel via internet spelen." Is dit voor hem 'uitgaan'? "Nee, het is niet hetzelfde als stappen. Wat niet wil zeggen dat ik hier net zo goed op zaterdagavond langskom."

De meeste gasten hebben thuis geen computer. Ismaël (22): "Dat zou mijn vriendin niet goed vinden. Wat ze ervan vindt dat ik hier op zondagavond zit? Niks, ze is werken." Tegen half twaalf staat Larry (36) op. Hij is verslagen en gaat op huis aan. Hij belt eerst nog even: "Ja... nee... ik kom er nu aan. Nee echt, ik kom er nu aan." Vriendin? "Yep. Dat soort gesprekken is dagelijkse kost hier."

Gezelligheid is belangrijk ook al wordt er weinig gepraat. Praten doet men achteraf wanneer het gespeelde potje wordt geanalyseerd. "Hoewel het technisch en financieel mogelijk is geworden om games op een multimedia computer thuis te spelen - tegen anderen zelfs via internet - lijken mensen het spelen beter te waarderen als je fysiek bij elkaar zit", constateert Ben de Dood, hoofdredacteur van gamesmagazine PC Zone Benelux. "Vooral voor gezelschapspelers kan een virtuele samenkomst op internet de werkelijkheid blijkbaar nog niet vervangen."

Bij Pi zitten de gamers in het souterrain onder de coffeeshop rondom een tafel. Loiis (28), die erom bekend staat nogal dichtbij het scherm te zitten, heeft zelf geen computer. "En als ik er thuis een zou hebben, dan nog zou ik hier langskomen. Voor de sfeer. Ik zou thuis wel oefenen." Eigenaar Dylan Stewart (27) speelde voorheen ook via internet. Zo verdienstelijk zelfs dat hij ooit tweede stond op The Ladder, een wereldranglijst van in dit geval Red Alert spelers. Zijn vriendin Laurie (27) heeft een keer in de top tien gestaan en verslaat menig jongen met Red Alert. Ze wordt dan ook de battle babe genoemd.

Netgames hebben bij Pi inmiddels dezelfde status als een potje tric-trac of tafelvoetbal. "Commercieel gezien zit er echter meer in", meent Stewart. "Wat wij met Pi en Keppy met de Mad Processor verrichten is pionierswerk. Ik denk dat de jongens met het grote geld deze ontwikkeling in de gaten houden en dadelijk zullen toeslaan. Die zullen het op toplokaties groots aanpakken met sponsors voor de hardware. Ik schat de kans ook vrij groot dat de arcades dit oppikken en in de videohal een hoekje inrichten voor een paar genetwerkte computers."

Stewart heeft nu vijf computers en 25 leden. Het is voor hem moeilijk om verder te groeien. "Pi is in eerste instantie een coffeeshop. Daar verdien ik ook het meeste aan. Maar dat betekent wel dat ik het publiek onder de 16 jaar misloop. Ik hoef bovendien nergens aan te kloppen voor sponsors want die gaan niet in zee met een coffeeshop." Plannen heeft hij wel. Zo moet het lokale netwerk op den duur in zijn geheel online kunnen. Om zo mensen alsnog multiplay te kunnen laten spelen als er verder niemand is. Stewart wil van Pi zelfs een server maken waar men van buitenaf op kan inloggen. "Voor mij is de hardware een probleem." Join the club, Dylan.  

a r c h i e f  |  r e a c t i e  |  c o m m e n t a a r